Een waargebeurd verhaal
Een Marokkaanse moslim jongen die verliefd wordt op een Nerderlands christelijk meisje....
Angst, discriminatie, geloof en afgunst.
Liefde, geluk en verdriet....
Meeslepend....
Gaat de liefde het overwinnen?
Lees het verhaal...
IK draaide mij weer om en ik liep naar buiten. Ik trok het even niet. Dit zat er aan te komen. Ik wilde het niet geloven maar ergens wist ik het wel.
Ik liet mij op de trap zakken en keek voor mij uit. Dit was zo moeilijk. Dit was zo pijnlijk. Dit deed onmems veel pijn.... Het was net of een deel van mijn hart was gestorven. Ik voelde mijn hart sterven....
De tranen rolden over mijn wangen...
Ik beleefde automatisch ook alle momenten opnieuw. Het liefst had ik nu de auto gepakt en naar het mortuarium gereden om haar even nog te zien en even aan te raken.
Maar ik kon het ook niet maken voor Jaeda. Dit voelde zo zwaar......... Dit deed zo'n pijn....
De deur ging open en Ik veegde snel mijn tranen... Ik hoorde de dat de deur in kier wed weggeduwd en ik keek even op. Ik zag Jaeda staan en ze was ook verdrietig. Haar ogen waren doorbloed....
Ik bleef haar aankijken. Ze ging naast mij zitten en knuffelde mij................ Het is vreselijk" zei ze... Niemand wilde dit....
Ilyas, ik weet dat jij graag naar haar toe wilt al is het om even voor het laatst te zien" zei ze met een brok in haar keel...
Ze maakte zich los van mij en keek mij heel intens aan....
Ilyas, ik weet dat je haar wilt zien, Maar je zit hier op de trap omdat je aan mij denkt. Aan mijn gevoelens denkt". ..
Ik weet dat je jouw verdriet voor mij verbergen, maar dat wil. DAt wil ik niet, zei ze.
"Ik wil dat je gaat. Ik wil dat je afscheid gaat nemen" zei ze. Ik keek haar nu verward aan.
"Je hebt een verleden met haar en een toekomst met mij inchallah" zei ze.
"Ga en neem afscheid van haar". Denk nu even niet aan mij....Ik keek haar weer aan en omhelsde haar.
"Ik houd heel van je" zei ik. Dat weet ik, zei ze. Ik houd ook heel van jou" zei ze en zette een glimlach op.....
Wordt ze begraven of gecremeerd? Vroeg ze. Ik zou het niet weten" zei ik. Bel die ouders en vraag het maar" zei ze...
Kom sta op" zei ze en trok aan mijn hand.....
" Ilyas, maak je geen zorgen om ons. Ga en doe je ding" zei ze en glimlachte voorzichtig. Sluit het af, zei ze weer....
Ik zei niets en bleef maar zitten. Zij stond nu op en legde even haar hand op mijn schouder...
Ik bleef daar maar zitten en staarde voor mij uit....
Ze ging weer zitten... Ze ede min niet alleen laten... Ze schoof naast mij en ik voelde haar hoofd tegen mijn arm.... Ik deed mij arm over haar heen....
"Lieverd je moet niet op de grond blijven zitten, je bent net bevallen" zei ik. "Het geeft niet" zei ze. "Je moeder is soep aan het maken".
Ik wil dat je gaat" zei ze... Ik knikte en trok haar stevig naar mij toe....
We hebben zeker zo'n 10 minuten daar gezeten....
We stonden op en we liepen naar binnen. Saliha liep mij af en omhelsde mij. Ina lilah wa lilha raji3oen" zei ze......
Kimberly zou begraven worden. Louise zou mij laten weten wanneer en waar. Ze wilde graag dat ik erbij zou zijn. Ook Henk wilde dat. Maar ik wilde zelf ook gaan. Ik wilde daar nog afscheid van haar nemen....................
De dagen daarna was ik een beetje stil... Maar gelukkig kon ik nog genieten van mijn zoon...
Ieder keer als het even pijnlijk werd hield ik hem vast....
De dag van de begrafenis was aangebroken... Jaeda wilde niet mee.... Ze kende haar niet en het voelde bij haar niet goed....
Het voelde raar om naar een kerk te gaan. Dit was de twee keer in mijn leven dat ik een kerk binnentrad. De eerste keer wat met een excursie op school.
En nu om afscheid te nemen van Kimberly. Ik zag iedereen naar binnen lopen. Bijna iedereen was in het zwart gekleed. Ik zocht Louise en zag haar ergens voorin staan.
Ze zag mij en er verscheen een glimlach op haar lippen. Ze liep op mij af en ik gaf haar een knuffel. Ik hoorde haar zwaarder ademen. Dit was zo moeilijk. Henk gaf ik een hand condoleerde hem met het verlies......................
De dienst was kort. Er was muziek op de achtergrond. Muziek waar Kimberly van hield.
Haar vader was even aan het woord. Hij was trots op haar en hoopte dat ze hem zou vergeven. Maar dat deed ze waarschijnlijk al. Zo kende ik haar niet anders. Madelon en haar moeder kwamen ook aan het woord. Sandra en Dennis waren ook aanwezig.
De kist was openbaard en daar lag ze dan. Het was net of ze lag te slapen. De traan glipten langs mijn ooghoeken.
Ik aaide haar gezicht voorzichtig." Slaap zacht" zei ik. "Ik zal je altijd bij mij dragen. Je hebt het ook onmogelijk gemaakt om jou NIET te herinneren", zei ik heel zachtjes...................
Ik draaide mij om en ik zag haar vader staan. Ik knikte en ben toen weggegaan.
De volgende dag besloot ik om even naar het graf te gaan. Ik wilde even naar de haar laatste rustplaats.
IK ben daar gaan staan en citeerde el Fatiha. Ergens hoopte ik dat ze van binnen een Moslima was. We hadden er nooit meer over gehad, maar ik hoopte dat dit ergens zou helpen.
Ik zuchtte en bleef even naar het graf kijken. Ik draaide mij om en ik zag ineens Louise naast mij staan.
"Ik moet je iets geven", zei ze. Ik hoopte dat je hier zou zijn................... Ik keek haar vragend aan. Ze gaf mij een brief. "Dit heeft Kimberly voor je achtergelaten".
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
