Sönük Ateşin Bıraktığı İz

Ölümüne Geçmiş.

Hava öylesine karanlıktı ki, ekip birbirini zor görüyordu bu hafif rüzgarlı havada. Gökyüzü öylesine parlak yıldızlarla dolu, öylesine göz kamaştırıcıydı ki... Laira tam da kendisine bakıyordu sanki, ismine, Yıldız'lara.

Bak Nix! Şu yıldız kümesinin ne olduğunu biiyor musun?

Ben onları pek bilmem, ama senden öğrenmek güzel olurdu. Sahiden, ne o?

Orası benim evime en yakın yıldız kümesi!

Peki benim evim nerede, onu da görebiir misin?

...

Kısa bir sessizlikten sonra yattığı yumuşak çimenlerden kalkıp bağdaş kurdu ve bir of çekti.

Her şey yolunda mı? Sadece evimi sordum, ben hatırlamıyorum da.

Keşke bilsem.

Güneş ve Ay'ın buluşma gecesi, artık tekrar ikisinin doğmayacaklarını, karanlığa gömülü kalacaklarını öğrenecekleri gece. Aelius parlak gözleri ve ağır adımlarıyla Nix'in hemen soluna oturdu, yumuşak çimenlerin o yastık misali hissini o da tatmıştı.

Hava ne kadar da temiz değil mi?

Şehrin arka tarafını görmeden konuşuyordu tabii, o sisli, o puslu şehri görmeden.

Hadi konuşun biraz, bu havada sohbet etmek epey sürükleyici olur.
Laira, sende kesin anlatacak bir şeyler vardır, tam öyke bir tipsin!

Hahah, pek sayılmaz ama... Bence Nix kesin bir şeyler bulur, öyle değil mi?

Yıldızları konuşalım.

Tamaam. Bir bakalım.... Şuradaki aşırı parlak şey var ya...

Konuşma öylece devam etti bir süre, yıldızların biri büyümeye ve gittikçe genişlemeye başlayana kadar.

Şu yıldızın sorunu ne? Genişliyor gibi sanki...

Aelius saçmalamayı kes, yıldızlar öylesine hızlı genişlemesi imkansız varoluşlardır.

Laira ben şaka yapmıyorum, soldakine bak. HAYIR O DEĞİL APTAL SOLDAKİ SOL O TARAF MI?

BAĞIRMA BE TAMAM!

Laira kafasını sola çevirdi ve büyük yıldız kümelerinden birinin gerçekten genişlediğinin farkına vardı.

Kendilerini dünyanın 8 farklı konumunda buldular birden, aynı serüvenlerinin başında kendilerini buldukları beyaz boşluktaki gibi.

Neredeyim ben?
Neresi burası?
HEEEY?!?
Ne?
Biliyordum..
HAYIR HAYIR!!
Tekrar evimi kaybedemem...
Noluyor be.
Ha?
Pekala, yine başlıyoruz.

Şimdi evlerinden tamamen uzakta, hayatta kalmaya çalışıyorlardı. Bunu 2 hafta böyme süreceğinin bilincinde olmadan.

Biliyordum biliyordum.. Bir şeyler olacağını biliyordum.

Laira, düşün Laira, katmanlar azalıyor düşün Laira.

Katmanlar...

Katmanlar azalıyordu, teker teker.

Yanıbaşındaki taş parçasına bakakalmıştı "genç" kız.

Yine mi, yine mi! Daha fazla dayanamam... En son evde yaşamıştım bunu...

Derin nefesler aldı ve kendini rahatlatmak için Güç'ün KATMANLAR oyununu kendisine baştan anlattı;

Bir süre burada kalacağım... hahh..hah..
Bu süre boy-boyunca... Hayatta kalma..kalmalı... ve.. DAYANAMIYORUM...