Ξεχασμένη από τη ζωή, η Λουιζιάνα, βουτηγμένη στα ψέματα που την έχουν κατακλύσει, θα δει τον πατέρα της να καταδικάζεται σε φυλάκιση, μετά από το δίλημμα αν θα παρευρεθεί ή όχι στο δικαστήριο. Και θα το κάνει γιατί η συνείδηση της δεν την αφήνει σε...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Μια εβδομάδα πέρασε από την ημέρα που η Λουιζιάνα πήγε στο αστυνομικό τμήμα για τον πατέρα της. Μια εβδομάδα που πέρασε πολύ γαλήνια και ήρεμα, ήλπιζε να συνεχιζόταν έτσι, αν και η μοίρα είχε άλλα σχέδια...
«Φοβάσαι;» τη ρώτησε η Σέλμπι, που την κοίταζε έντρομη με την γκριμάτσα που είχε πάρει.
«Δε φοβάμαι σου είπα» είπε δυνατότερα από οτι ήθελε στη φίλη της, που εδώ και ώρα προσπαθούσε να την πείσει να πάνε στο χορό του σχολείου το βράδυ. Φοβόταν η αλήθεια είναι, ποτέ στη ζωή της δεν είχε πάει σε χορό ή πάρτυ και η ιδέα την τρόμαζε. Δεν είχε κανένα επίσημο ρούχο ή καλλυντικά για να γίνει όμορφη, αφού ο πατέρας της, αν μπορεί κανείς να του δώσει αυτήν την ιδιότητα με ορθή σκέψη, της φώναζε πως θα έμοιαζε περισσότερο σαν πουτάνα από ότι τώρα και θα την βίαζαν εάν επιχειρούσε να πάει. Έτσι κατέληγε η μικρή με δάκρυα κλειδωμένη στο δωμάτιό της κάθε φορά που οργάνωναν τα παιδιά του σχολείο πάρτυ ή χορό. Άρχισε να αποδέχεται την κατάστασή στην οποία βρισκόταν, ότι δε θα πάει σε χορό, και τώρα, μπορεί να πάει και φοβάται...
«Λου, θα είναι πολύ όμορφα και θα σε προσέχω» της χαμογέλασε γλυκά και την άφησε να το σκεφτεί για λίγο χωρίς να μιλάει. Τι μπορεί να γινόταν; Θα πήγαινε στο χορό και θα γυρνούσε κατά τις μία στο σπίτι. Πας, γυρνάς! Τόσο απλό...
«Εντάξει, με έπεισες!» ξεφύσηξε βαθιά και η Σέλμπι αφού ούρλιαξε την πήρε στην αγκαλιά της με τη χαρά της εμφανώς ανεβασμένη στα ύψη από την απάντηση της Λουιζιάνας.
«Υπέροχα! Θα έρθω στις οκτώ εφοδιασμένη με φορέματα και καλλυντικά» χτύπησε παλαμάκια τα χέρια της δυο τρεις φορές και αφού κάθισε να συζητήσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες, έφυγε για να αφήσει την μικρή μέσα στο άγχος για το βράδυ.
«Πως πέρασες το μεσημέρι σου;» είπε η Σέλμπι μόλις η Λουιζιάνα της άνοιξε την πόρτα. Την είδε με μια μικρή μαύρη βαλιτσούλα.
