Ξεχασμένη από τη ζωή, η Λουιζιάνα, βουτηγμένη στα ψέματα που την έχουν κατακλύσει, θα δει τον πατέρα της να καταδικάζεται σε φυλάκιση, μετά από το δίλημμα αν θα παρευρεθεί ή όχι στο δικαστήριο. Και θα το κάνει γιατί η συνείδηση της δεν την αφήνει σε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ντέιβιντ
Έξι χρόνια πριν
Ήταν από τις άσχημες μέρες, που ο ήλιος φώτιζε το πρόσωπό μου άλλα εγώ στον ουρανό δεν έβλεπα τον ήλιο. Είχα μείνει ατέλειωτες ώρες στην εστία, με τον Μαρτίν να προσπαθεί να με πείσει πως το ποτό δεν είναι λύση. Και ποια είναι η λύση; Κουράστηκα να περιμένω ένα γαμημένο γράμμα να έρθει εδώ και μήνες, κοντεύει χρόνος. Ένα γράμμα που θα με πάρει από εδώ, θα με οδηγήσει σε καλύτερα μονοπάτια, σε μια καλύτερη ζωή. Κοιτώντας κάθε πρωί τον ταχυδρομικό μου λογαριασμό, και άλλοτε περιμένοντας να φανεί ο ταχυδρόμος και να ρωτήσω αν έχει κάτι στο όνομά μου ή αν έχει χαθεί. Ποτέ τίποτα, διαφημίσεις και λογαριασμοί για πληρωμή. Το ξέρω πως θα έπρεπε να τα έχω παρατήσει αφού υποτίθεται πως θα περίμενα το πολύ δυο μήνες, και περιμένω εννιά. Βαθιά μέσα μου το ξέρω πως μ'έχουν ξεχάσει, πως αυτό το γράμμα δε θα έρθει ποτέ, όμως περιμένω, έχω μια ελπίδα που δε πεθαίνει μέσα μου, όταν πεθάνει, τότε θα φύγω. Μέχρι τότε όμως, θα συνεχίσω να περιμένω όσο κι αν με καταστρέφει αυτό.
«Κλαρκ, έχεις πιεί πολύ, σε παρακαλώ, πάνε κάνε ένα κρύο ντουζ και παράτα αυτόν τον διάολο» λέει ο Μαρτίν με ένα παρακλητικό τόνο στη φωνή του. Είναι ένας από τους πιο αληθινούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, και δεν έχω γνωρίσει πολλούς, για αυτό αισθάνομαι τρομερές τύψεις που του λέω ψέματα. Υπήρχαν φορές που με φώναζαν με το όνομά μου και δε γυρνούσα καν. Ξεχνούσα το όνομά που έπρεπε να αποτυπωθεί στο μυαλό μου και όταν φώναζαν Κλαρκ, ασυνείδητα το μυαλό μου μου έλεγε πως φωνάζουν κάποιον άλλον. Τώρα έχω συνηθίσει βέβαια, ξέρω το όνομά μου και έχω σιχαθεί να ακούω αυτό το ψεύτικο όνομα. Πόσο καιρό έχω να ακούσω το πραγματικό μου όνομα; Πόσο καιρό έχω να βγω από την πανεπιστημιούπολη; Χάνω τον εαυτό μου, το ξέρω πως κάθε μέρα που περνάει γίνομαι χειρότερα, άλλα δε φεύγω, θα μείνω μέχρι τελικής πτώσεως. Ώσπου μια μέρα θα με γονατίσουν όλα τα ψέματα που αναγκάστηκα να πω, ή θα φύγω για να σωθώ.
