Ξεχασμένη από τη ζωή, η Λουιζιάνα, βουτηγμένη στα ψέματα που την έχουν κατακλύσει, θα δει τον πατέρα της να καταδικάζεται σε φυλάκιση, μετά από το δίλημμα αν θα παρευρεθεί ή όχι στο δικαστήριο. Και θα το κάνει γιατί η συνείδηση της δεν την αφήνει σε...
Επιτέλους και το επόμενο! Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω σε αυτό. Ελπίζω να βγήκε καλό. ❤
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τα μάτια της άνοιξαν με το ζόρι σήμερα. Δεν ήθελε να ξυπνήσει, να ντυθεί, να ετοιμαστεί και να ξεκινήσει τη μέρα της. Ήθελε να περάσει τη μέρα στο κρεβάτι, διαβάζοντας βιβλία και τρώγοντας γλυκά και πατατάκια. Στη σκέψη αυτή χαμογέλασε όμως πριν προλάβει να χαρεί καλά καλά, το κινητό της άρχισε να χτυπάει και σηκώθηκε απότομα να το πάρει από το γραφείο της. Ήταν η Σέλμπι. Μόλις πήγε να απαντήσει σταμάτησε να χτυπάει και το άφησε κάτω. Πήγε στο μπάνιο να πλυθεί και μόλις βγήκε άρχισε ξανά να χτυπάει το κινητό της.
«Σέλμπι, πρέπει να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι κοιμούνται τέτοιες ώρες!» είπε δυνατά, εμφανώς νευριασμένη με την ανυπόμονη φίλη της που όταν ξυπνούσε, έπρεπε να ξυπνήσει όλους τους υπόλοιπους.
«Με συγχωρείτε, περιμένατε τηλεφώνημα» η καρδιά της άρχισε να χτυπάει δυνατά καθώς η φωνή που ακούστηκε δεν ήταν της Σέλμπι, και δεν ήταν καν γυναικεία. Ποιος ήταν; Κοίταξε την οθόνη του κινητού της και είδε τα νούμερα, κανένας που να ξέρει...
«Μάλλον ήταν πολύ πρωί όμως ήθελα να μιλήσουμε για την υπόθεση του πατέρα σας» τώρα άρχισε να καταλαβαίνει... Κάθισε στο κρεβάτι της και του είπε να συνεχίσει.
«Αύριο είναι το δικαστήριο, ήθελα να μάθω αν η απόφαση σας να είστε απών είναι οριστική» λοιπόν αν δεν ήταν τόσο μεγάλος αυτός που της μιλούσε και αν δεν ήταν δικηγόρος του πατέρα της θα γοητευόταν από τον τρόπο που της μιλούσε.
«Είναι οριστική» είπε αποφασιστικά χωρίς να το σκεφτεί καθόλου. Για μια στιγμή δεν ακουγόταν τίποτα, τίποτα πέρα από τις ανάσες τους.
«Εντάξει λοιπόν, συγχωρήστε με για την ενόχληση. Καλή σας μέρα» το έκλεισε βιαστικά και την άφησε να κάθεται με το κινητό ακόμα στο αυτί της. Αναστέναξε, σηκώθηκε και προσπάθησε να τιθασεύσει την απότομη ανάγκη της να ουρλιάξει και να τα σπάσει όλα. Κατέβηκε στη κουζίνα, όπου τα παράθυρα ήταν κλειστά. Τα άνοιξε και μπήκε ήλιος μέσα. Ίσως αυτός ο ήλιος να της έφτιαχνε λίγο την μέρα. Έφτιαξε τοστ και ήπιε λίγο γάλα, γιατί ήταν σίγουρη πως αν καταλάβαινε η φίλη της πως δεν έχει φάει θα την έσερνε να πάρει κάτι απ'έξω. Αργότερα ανέβηκε πάνω, ντύθηκε και πήρε το κινητό μαζί της. Είχαν συνάντηση με τη Σέλμπι στη πλατεία στο κέντρο για shopping therapy, όπως το έλεγε η Σέλμπι.
