His POV
"Jane, I'm home~" I said habang tinatangal ang sapatos ko. Pagod na pagod ako sa dami ng paper works na tinapos ko. I finished it in one day para naman may makasama si Jane dito sa bahay. Hindi kasi ako mapakali pag nag-iisa lang siya.
I entered our house and the silence welcomed me. Walang tao? Nasaan si Jane?
"Honey! Nandito na ko." I called but no one response. I checked my wrist watch. It's already 9:00pm. Baka natutulog na yun.
Pumunta ako sa kitchen para makapagdinner muna. Ngunit pagdating ko roon ay tumambad sa akin ang malinis na malinis na kusina. Weird. Laging naghahanda ng pagkain si Jane para sa amin at iniiwan niya sa table with her note bago siya matulog.
Mostly, hinihintay niya ako sa living room habang may pinapanuod sa laptop niya. Nakita kong nakabukas ang laptop niya na nakapatong sa ibabaw ng table sa living room.
"Jaaane!" I called again and hurriedly went upstairs. She will never leave her laptop open then sleep.
"Jazel?" I called our daughter at pumunta sa kwarto nito. I saw her clean room.
Shit.
Mas lalong kumalabog ang puso ko ng marealize na pasukan na nga pala nila.
"Jane!!" I called again habang iniisa-isa ang kwarto. Damn! Nasaan siya?
I run toward the bathroom and opened the door.
"Ja-" I literally froze when I saw her..
N-no. This can't b-be.
Her right hand holding an empty bottle of medicine. She's holding a notebook, too.
And she is there.. lying on the floor...
Lifeless?
