« ហឹម...ហត់ដល់ហើយ »ជីមីនទម្លាក់ខ្លួនដេកលើស្មៅក្រោយយ៉ុនហ្គី ទាញដៃនាងរត់ចេញពីការិយាល័យនាយកសាលា។
« នេះផឹកទឹក..សិនទៅអូនមីន »
« អោយមក »នាងកញ្ឆក់ពីដៃរាងខ្ពស់ទាំងសម្លក់គេឥតព្រិចភ្នែក។
« ញុាំមួយៗទៅប្រយ័ត្នឈ្លក់ »
« ហ្អើយ....លោកឯងទាញដៃខ្ញុំរត់មកទីនេះធ្វើអី ?? ហត់ចង់ស្លាប់»បន្ទាប់ពីផឹកទឹកហើយនាងហាស្ដីឡើងហាក់គ្មានជីជាតិសោះទៅកាន់យ៉ុនហ្គី
« បងដឹងថាពេលនេះអូនគ្មានអារម្មណ៍រៀនទេទើបនាំទីនេះ»
« ហឹម..អគុណហើយចឹងតែខ្ញុំសុំទៅផ្ទះមុហើយ »
« មីន មីនអោយបងជូនទៅទេ??»
« មិនបាច់ទេ »
ក្រឡេកមកមើលថេហ្យុងឯណេះវិញនាងនឹងជុងហ្គុកត្រូវបានលោកយាយចនហៅទៅជួបទាំងតក់ក្រហល់។
« ជម្រាបសួរលោកយាយ »ថេហ្យុងដើរចូលផ្ទះក៏គួសមដាក់លោកយាយតែ លោកយាយចនហាក់មិនចង់មើលមុខនាងឡើយ។ឃើញដូច្នេះនាងក៏មិននិយាយអីក៏ដើរចូលទៅអង្គុយជិតជុងហ្គុក។
« លោកយាយហៅពួកខ្ញុំមកមានការអីដែរ »ជុងហ្គុក
« នេះក្រដាស ពួកឯងលែងលះទៅ »លោកយាយចនមិននិយាយច្រើនហុចក្រដាសលែងលះអោយពួកគេទាំងពីសុីញ្ញេ។
« លោកយាយនេះលោកយាយកំពុងធ្វើអីនឹង??»រាងក្រាស់ចាប់ផ្ដើមច្រលោតពេលលឺសំដីលោកយាយរបស់ខ្លួនហើយ។តែត្រូវថេហ្យុងចាប់ដៃជាប់អោយអង្គុយចុះវិញ។
« យើងមិនចង់ជាប់សាច់ឈាមជាមួយពួកម៉ាហ្វៀ ដូចជានាងទេថេហ្យុងក្រាដែលឡា »
« ពូជពង្សម៉ាហ្វៀដូចជានាងសន្ដានមិនខុសពីឪនាងទេ ពួកយើងមិនដឹងថាគ្រួសារនាងលេងផ្លូវកាត់ដើរផ្លូវងងឹតអ្វីខ្លះឡើយ ថាមិនត្រូវគ្រួសារនាងអាចនាំភាពវិនាសដល់វង្សត្រកូលយើងផងក៏មិនដឹង »
« លោកយាយ!!!»ជុងហ្គុក
« លោកយាយជាទីគោរពចាស៎ លោកយាយដៀលពូជពង្សម៉ាហ្វៀខ្ញុំនៀកលោកមានដឹងទេថា រាល់ថ្ងៃគ្រួសារលោកយាយជិតក្ស័យធន់ទៅហើយកុំតែបាន ប៉ាខ្ញុំជួយទេម្ល៉េះក្រុមហ៊ុនដែលប៉ាក្មេកគ្រប់គ្រងនោះរលាយយូរហើយ(ជុងហ្គុកមានក្រុមហ៊ុនផ្សេងពីលោកប៉ាគេ)»
