« ហុឹស..ពូកឯងគិតថាឈ្នះយើងហ្អេ ?»
« ល្មមឈប់ហើយភូកាហ៍ អាន់ដឺរៀហ៍ ខ្ញុំសូមសរសើរនាងដោយស្មោះតែម្ដងហើយនៀក នាងមកសងសឹកខ្ញុំគិតថាអាចទៅរួចហ្អេ?»
« នាងដឹងពីខ្ញុំច្បាស់ហើយមិនចឹង ថាមូលហេតុអីឪនាងងាប់?? »
« មកពីនាងឯងសម្លាប់គាត់ មកពីនាង មកពីនាងឯង »
« ឪនាងជាគ្រូតែ ធ្វើចរិកមិនសមជាគ្រូនោះទេ បំពានសិស្សស្រីមិនឈប់ វាងាប់ក៏ល្អហើយមិនអញ្ចឹង?» ថេហ្យុងបោះជំហ៊ានដើរទៅជិតនាងសន្សឹមៗ ។
« នាងចង់ដូចឪនាងទេ?» ថេហ៍អោនខ្សឹបដាក់នាងយ៉ាងគួរអោយខ្លាចបំផុត។
« យើងមកសម្កាប់នាងមិនមែនអោយនាងសម្លាប់យើងទេ!!»ណាមផា អូទេភូកាហ៍ទើបត្រូវ។
« អាចទៅរួចដែរហ្អេ?? ភូកាហ៍នាងគួរតែដកខ្លួនទៅទាន់ខ្ញុំទុកឪកាសអោយនាង »
« យើងដល់ដំណាក់កាលនេះហើយគិតថាដកថយងាយៗហ្អេ»
« ឌីហ្គេន បងយកកូនវាមក»
« ម៉ាក់ៗ ជួយមីនជុនផង
« នាងចង់ធ្វើអីកូនយើងលែងគេភ្លាមទៅ »
« នាងថាយើងអាក្រក់តែជាក់ស្ដែង នាងអាក្រក់ជាងយើងទៅទៀត នាងសុខចិត្តកុហកគេថានេះជាកូនអាជីហ៊ូន នាងបំបែកឪកូនគេនាងល្អណាស់ឬ?»
« វាជារឿងគ្រួសារយើងនាងកុំចេះស្រីចង្រៃ »រាងស្ដើងចាប់ផ្ដើមច្រលោតពេលគេនិយាយប៉ះពាល់កូន។
« នាងភូកាហ៍ នាងស្រីធ្មប់ដូចជានាងនេះគិតទៅនាងជួបរឿងបែបនេះគឺសមមុខហើយ »
« ថេយ៍ អូនសម្រួលអារម្មណ៍សិនទៅ មីនជុនអាចនិងមានគ្រោះថ្នាក់ណាអូន »
« អីឡូវនាងចង់បានអីនិយាយមក »
« បើនាងមកតាមយើងកូននាងនិងរស់»
« យើងព្រមទៅជាមួយនាងតែត្រូវដោះលែងកូនយើង»
« អ្នកនាង!»ឈុន
« បងឈុនបងគួរតែបញ្ចប់ពិធីបងទៅកុំបារម្ភពីខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមិនអីទេណា »
« បានតើតែនាងត្រូវឡើងឡានទៅជាមួយយើងសិនទើបកូននាងមានសេរីភាព!!»ឌីហ្គេន
