« បងឈុន បងអត់មានកុហកខ្ញុំឯណាហី?? មើលទឹកមុខបងដូចជាផ្អើលៗយ៉ាងមិចទេស»ជីហ៊ូនរាងសង្ស័យដែលព្រោះនាយឈុននេះណាមិនដែលធ្វើអីលាក់លៀមបែបនេះនោះទេ។
« អត់..អត់មានទេបាទ »
« បើអស់កាអីហើយខ្ញុំសុំទៅវិញហើយព្រោះស្អុយខ្លួនណាស់ »
« ទៅចុះតែម៉ោង12បងត្រូវទៅយកមីនជុនពីអាពេទ្យផងណា »
« បាទអ្នកនាង »
« គាត់ប្លែកៗ បងគិតដូចអូនទេ??»
« អូនល្មមឈប់គិតហើយតិចលោតែទៅយកប្អូនមិនទាន់ទៅ »
« គេចុះម៉ោង3:00 ឯណោះនេះទើបម៉ោង7តើ »
« បងគ្រាន់ជួយរំលឹកតើ »
« មោះឈប់និយាយច្រើនទៅជូនអូនទៅ ប្រជុំតិចលោមិនទាន់ខកភ្ញៀវពិសេសទៅ »
« បាទអូនសម្លាញ់ សឺត »
« ប្រុសឆ្លៀតឱកាស អូននឹងសម្លាប់បងមិនខានទេ » នាងខ្នាញ់នឹងនាយ ជាខ្លាំងអត់មាត់ៗតែក៏រលៀមខ្លាំងណាស់ដែរ។
« តោះៗ អូនសម្លាញ់ » នាយកៀកកនាងទាំងសើចកខឹក។
« តើពួកយើងអាចសើចបែបនេះរហូតបានទេ បងពិតជាខ្លាចណាស់ ខ្លាចថានឹងបាត់អូនចេញពីបង »នាយដើរបណ្ដើគិតក្នុងចិត្តបណ្ដើរ ។
« ជុងអគុណបងណាស់ ដែលជួយអូន »
« អូនចូលឡានទៅ » ជុងហ្គុកបានមកទទួលនាងចេញពីគុកព្រោះថាភស្តុតាងមិនគ្រប់ទើបនាងមិនអាចជាប់គុកបាន។
« ចាស » នាងញញឹមតិចៗ
« ជុង ពេលណាយើងយកកូនទៅ?? » នាងពោលទៅអ្នកម្ខាងទៀត ព្រោះរយះពេល៥ឆ្នាំហើយនាយនៅមិនទាន់អោយនាងយកកូនទៀត។
« ក្នុងកាលះទេសះនេះអូនចង់យកកូន?? អូនធ្វើភ្លើឬភ្លើមែន មេរោគក៏មិនទានរសាប វាគ្រោះថ្នាក់ណាស់អូនដឹងទេ ?
« តែវាយូហើយអូនចង់បានកូន អូនឃើញប្ដីប្រពន្ធគេមានកូន អូនក៏ចង់បានដែ!!!»
« ឈប់និយាយទៅ »
« ជុង ពួកយើងយកកូនទៅ ណា!»
« ប្រាប់ថាអោយឈប់និយាយ!! »
