« ហ្អឹកៗៗ ជុងជួយអូនផង ហឹកៗ នាងថេហ្យុងវាមកវិញហើយ ហឹកវាយកក្រុមហ៊ុនវិញហើយ ហឹកៗ »នាងខលទៅរៀបរាប់ប្រាប់ជុងហ្គុកទាំងអស់ព្រោះស្មានថានាយមិនដឹង។
« អូនមកផ្ទះវិញមក ឈប់យំអូនមិនមែនក្មេងទេម៉ារីណា អោយចេះខ្មាស់គេផង » នាយហាក់មិនខ្វល់ហើយថែមទាំងស្ដីអោយនាងទៀត ។
« ជុង..វាយ៉ាងមិចបង បងមិនខ្វល់ពីអូនសោះហេ? បើបងមិនមកទទួលអូន អូននឹងមិនទៅទេ !!»
« okចាំនៅទីនោះហើយចាំបងទៅយក ហើយឈប់អ្វើចរិកក្មេងទៅ »នាយខ្ចិលឈ្លោះក៏ព្រមទៅយកនាង ណាមួយចង់ជួបមនុស្សម្នាក់ផង។
« ថេយ៍..»
« អាវ..ជីហ៊ូនបងឯងមកដល់តាំងកាលនឹង»
« មកដល់តាំងអូនអោយកាដូទៅម៉ារីណាម្ល៉េះ!»
« អូយ..ស្លាប់ហើយបងដឹងចរិកពិតអូនបាត់ហើយ »នាងធ្វើមុខញឹមៗរាងខ្មាស់ៗ ព្រោះជីហ៊ូនមិនដែលឃើញនាងឃោឃៅបែបនឹងពេកនោះទេ។
« ចរិកបែបនឹងហើយទើបបងស្រលាញ់ »នាយលោទៅអោបនាងហើយញញឹមតិចៗ មិនមែននាយមិនដឹងឯណា នាយរឹតតែពេញចិត្តពេលឃើញនាងអង់អាចបែបនេះ ។
« ហឹម... បងឯងព្រានខ្លាំងណាស់ដឹងទេ »នាងចាប់ទាញថ្ពាល់នាយឡើងក្រហមព្រោះតែគ្រឺតនឹងសម្ដីពេក។
« ខូចថ្ពាល់ប្រុសសង្ហារអស់ហើយ ពៅព្រលឹង»
« ហិហិ ខូច ខូចទៅអូនអត់ខ្វល់ »
« ក្មេងក្បាលខូច ចាំមើលណាបងនឹងថើបអូនអោយរីកថ្ពាល់តែម្ដង »
« ហឹម..សឺត.ៗៗ ក្រអូបសឺត »នាយចាប់ថើបយកៗៗ គ្មាប្រណីទេអោយរាងចាលម្ដង ។
« អ្ហា៎..ឈប់ភ្លាមអូនសម្លាប់បងចោលអីឡូវហើយប្រុសសម្អុយ »
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
