« អ៎ ជីហ៊ូនបងមកហើយហ្អេ?»
« បងញុំអីឬនៅ?»
« បងញុាំរួចហើយអូន នេះមីនជុនទៅណាបាត់ហើយ »
« គេលេងហត់ពេលនេះគេគេងបាត់ហើយ »
« ម៉ោះបងចូលក្នុងមក »
« បាទ បងដឹងហើយអូន »
« អេហ្អេ!!មកដល់ហើយហ្អេ ជីហ៊ូន»
« បាតមកដល់អំបាញ់មិញដែលនឹង »
« ស្អែកនេះត្រូវចូលរួមកម្មវិធីរបស់លោកលីផងហ្អេ » អុីបូ
« ហុឹស..យើងត្រៀមរួចហើយឯងចាំមើលទៅអាពេទ្យ »
« ត្រៀមលឿនម្ល៉េះថេយ៍ »
« ធ្វើដូចមិនដឹងយើងជាអ្នកណា »
« បងថាអូនកុំទៅអី»
« ហេតុអី? »នាងចាប់ផ្ដើមជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នាពេលលឺសម្ដីសង្សារខ្លួនហើយ។
« បងមិនចង់អោយអូនមានរឿង »
« យ៉ាងណាអូនត្រូវតែទៅ បងមិនបាច់ហាមទេជីហ៊ូន »នាងហាស្ដី ទាំងរាងអន់ចិត្ត។
« ធ្វើតាមបងម្ដងទៅបានទេ ពួកយើងឈប់សងសឹកទៅ ពួកយើងទៅរស់នៅកន្លែងដែលស្ងាត់ៗជាមួយមីនជុនទៅណា ចាត់ទុកថាបងសុំ»
« បងយ៉ាងមិចនឹងសុខៗអោយអូនឈប់ទាំងដែលពួកវាធ្វើបាបអូនសឹងតែគ្មានជីវិតរស់ បងកើតអីបានក្លាយជាបែបនេះ ?»
« បងខ្លាចបាត់បង់អូន ខ្លាចគេដណ្ដើមអូនចេញពីបងបងខ្លាច!!»នាយពោលទាំងអួលៗនិយាយស្ទើតែមិនចេញ ព្រោះនាយពិតជាមិនចង់បាត់បង់នាងពិតមែន។
« គ្មានអ្នកណាអាចយកអូនចេញពីបងទេ បើអូនមិនព្រម ដូច្នេះបងកុំរារាំងអូន!!»នាងនិយាយហើយក៏ដើរចេញទាំងខឹងសម្បារ។
« ចាន់ទៅលួងនាងទៅ »អុីបូ
« បាទអូនដឹងហើយ » ចាន់
« ជីហ៊ូននេះឯងកើតអីនិយាយស្ដីចេញមកប្លែកៗ »
« ប៉ារបស់ថេហ្យុងមិនពេញចិត្តខ្ញុំទេ គាត់ដេញខ្ញុំអោយចេញពីនាង »
« គាត់ ចង់អោយនាងទៅរកជុងហ្គុកវិញ »
« មានរឿងបែបនឹងហេតុអ្វីមិនប្រាប់នាងតាមត្រង់»
