« ចាហ្វាយ..ខ្ញុំសើបដឹងហើយ ទាន » កូនចៅដែលជុងហ្គុកបញ្ជាអោយសើបពីរាងស្ដើងក៏យកឯកាសមកអោយនាយ។
« ល្អណាស់ ទុកទីនេះហើយឯងទៅវិញចុះ»
« ផាកមីនជុន !!! »
« គេជាកូនថេហ្យុងហ្អេ??»
« នាងមានកូនជាមួយអាម្សៀលនោះតាំងពីពេលណា?»
« នេះ!! គេមុខមាត់ដូចយើងម្ល៉េះឬក៏ជាកូនយើង?» នាយភ្ញាក់ផ្អើលពេលបានឃើញរូបថតមីនជុន ពនៅលើដៃជីហ៊ូន មុខគេគឺដូចគ្នា100%តែម្ដង។
« ហុឹស..នាងហ៊ានយកកូនយើងចេញពីយើងហ្អេ?»
( អ្នកចង់សម្លាប់កូនខ្លួនឯងសោះ)
« បន្តិចទៀតជួបគ្នាកូនសម្លាញ់ » នាយញញឹមលាក់គំនួច ព្រោះបន្តិចទៀតនាយនឹងទទួលបានអ្វីដែលនាយចង់បានមិនខាន។
« ម៉ូឈីតា កូនញុាំទៀតហើយហ្អេ? ញុាំមិនឈប់សោះ »ថេហ្យុង
« ហឹហិ ឆ្ងាញ់..ណាស់ម៉ាក់អ៊ុំ »នាងតូចតបជាមួយថេហ្យុងទាំងមាត់នៅទំពារនៅឡើយ។
« មើលចុះញុាំប្រលាក់មាត់អស់ហើយនាងល្អិត »
« ម៉ោះអ៊ុំជូតអោយ»
« ហឹស បានថ្មីចោលចាស់ហើយហ្អេ?» អាល្អិតមីនជុនធ្វើរឹកពាអន់ចិត្ត។
« ហើយថីនុង?» នាងប្រលើយពាក្យតបកូនវិញបែបឌឺដង។
« មនុស្សចាស់បែបនឹង ន៎ បានអ្នកថ្មីភ្លាមភ្លេចក្មេងដ៏ខ្ចីខ្ចូតម្នាក់នេះភ្លាម »
« ខ្ចូតសម្បើមណាស់ រាល់ថ្ងៃនេះលោកប្រុសកូនអុកឡុកនាងខ្ញុំស្ទើឡប់ខួរហើយ»
« ហឹម..អន់ចិត្តប៉ាដោយ »
« កុំមកក្បាលខូចជាមួយម៉ាក់ប្រយ័ត្នសុីរំពាត់លោកកូន »
« ម៉ាក់វាយអូន អូនប្រាប់ប៉ា »
« ឪឯងនឹងហ៊ានជាមួយម៉ាក់ឯងពីកាល?» អុីបូ
« ទាល់តែសាកបានដឹងហា ពូពេទ្យ »
« អឺពូបូអូនឆុំសួរមួយមើល »
« សួរអី?» នាយលើកចញ្ចើមមួយចំហៀងបែបជាឆ្ងល់។
« អូនតូចម៉ូឈីតា »
