Bu öküz aklınca benimle uğraştığını mı sanıyordu ? Ama ben döverim bunu bak.Parçalarım.
Sabır dileyip gözlerimi bu sefer daha sıkı yumdum. Malum Allah muhafaza yine bir kaza olabilirdi. Bir süre sonra sesini işittim.
"Dönebilirsin. Sakladım saklama...
Herkese merhaba. Aylardır üstünde çalıştığım kurgum sizlerle. Yayınlamıştım aslında ama beğenmediğim çok yeri vardı ben de silip düzenlemeye karar verdim. 1.Bölüm düzenlendi ve içime sindi. Umarım oy ve yorumlarınızı eksik etmezsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
….. Ansızın sebepsizce avazın çıktığı kadar bağırıp ağlamak istersin.Bu durum bazen kendi canını yakma isteği raddesine bile gelebilir.Ama sonra hayat hatırlatır kendini.İçinde olduğun durumu ve nicesini...
Ne kadar acımasızca değil mi? Sırf etraftakilerin senin bitişini, kahroluşunu görmemesi için o çığlıkları yutarsın boğazına dizile dizile.
Bir şekilde yaşamalı hayatına devam etmelisin çünkü. Son anda bile olsa ayağının o çukura girmemesi gerektiğini kendine hatırlatmak zorundasın çünkü bir kere girerse çıkması zor olur.Bilirsiniz zor olan her şey daha acıdır ve daha çok can yakar.
Peki siz canınızı bile bile yakıp zor olanın peşinden gidiyor musunuz ? Birde şöyle sorayım zor olana mecbur bırakılıyor musunuz ?
Benim hayatım zordu ve zor olmaya devam edecekti bunun farkındaydım. Bunun bilincinde olup zoru yaşamak ne kadar da acınası değil mi?
Mecburum. Bu zorluğa mecburdum. Ne kadar öfkemi kendi içimde yaşıyor olsamda bir şekilde iki ayağımın üstüne basmalı insanlara çaresiz bir o kadar da acınası yönümü göstermemeliyim.
Göstermeyecektim. Gösterdiğin bir zaman dilimi olmadı mı diye soracak olursanız oldu.Ama o zamanlarda kendimde değildim ve küçük bir kızdım sadece.
O cehennemin her bir zerresini hatırlıyorum.Şu an bile keşke o zamana dönsem ve kurtulmasam diyorum içten içe.Ama bunu kimse bilmiyor.
Sadece güzel anıları hatırlayıp hiçbir şeyden haberim yok sanıyorlardı.Öyle değildi. Canımın yandığını, kalbimin orada kaldığını,çığlıklarımın sesini, ruhumun ne kadar kanıyor olduğunu bilmiyorlardı.
Bilmeyeceklerdi. Onlara da kızgındım o anlara sebep oldukları için. Ruhuma açtıkları ve hala kanamakta olan yaralarım yerli yerindeydi…
Ama kimse bilmiyordu. Mutlu gibi görünüyordum ama değildim.
Sahnenin ortasındaki bir figürandım sadece.Ne zaman ışıklar kapanıp perde çekilse yanan İz yani kendim oluyorum. Karanlıkta kalıyorum tek başıma her zamanki gibi.
İçimde hep savaşçı bir kadın var etmek için uğraştım.Yıkılmasına hatta sendelemesine bile izin vermedim.
Yuttum o çığlıkları.Yuttum ve kimsenin göremediği,kimsenin varlığından bile haberi olmadığı o karanlığa hapsettim.
Bir yıldız bile barındırmadım o karanlıkta çünkü barındırırsam çığlıklarım dışa vuracaktı.
