'Till We Meet Again

Chapter 9

Malapit ng mag alas singko at akala ko ako na lang ang natira sa paaralan dahil natagalan ako sa library sa pagbabasa.
 
And when I was about to enter the classroom to get my bag, I heard their voices talking to me.
 
"Alam namin yung sainyo... But Daryll, why?" Asked Anne.
 
"What, why?" he answered.
 
I stepped back so they wouldn't notice that I was listening to their conversation.
 
"But I want to ask you this first... Are you serious that time?" Kerri asked.
 
"Yes," he answered.
 
I closed my eyes and took a deep breath.
 
"Then why did you fvcking stop?"
 
"I don't know..."
 
P*tang*na namang mga sagot yan... Nahahalatang hindi sigurado eh... Halatang nagpapaasa lang ng tao...
 
"Fvck you." Pagmumura ni Anne
 
"Daryll. Hindi ka titigil kung walang rason."
 
"I don't know the reason, Anne."
 
"P*tang*nang rason naman yan, Daryll!" Si Kerri na parang naiinis na.
 
"Pero ginusto mo ba siya?" Anne asked... A few minutes of silence passed before he answered.
 
"Yes, back then..."
 
Sinampal na ako ng katotohan, haha. Ang galing.
 
"Fvck..." 
 
"You keep on giving her mixed signals, Daryll."
 
"I didn't give her mixed signals... I showed my sincerity and assurance to her, but she didn't see it; that's why I avoid her."
 
What if I told you that I didn't like you? Would you still avoid me?
 
"I will ask you for the last time... Do you still like her?"
 
I already expected his answer, pero hindi ko pa ding maiwasan ang masaktan ng madinig ang sinagot niya.
 
"I like her, but not in a romantic way."
 
"But if-"
 
"Kerry?" I walked in, cut off what Kerri wanted to ask, and walked up to them as if I hadn't heard anything recently.
 
"J-janny..." 
 
"Uuwi na muna ako sa'min. Tumawag si mama e."
 
If you don't know what to do, lie.
 
"Sure na yan?" Si Anne.
 
"Yes." I looked at Daryll and smiled at him. As we stared at each other, I couldn't help but think to myself.
 
Minahal ko naman 'tong lalaki 'to ba't pati yun hindi kayang suklian? Halos lahat na lang ay magaling sa umpisa...
 
Daryll, I want to know the reason why you did all of those things.
 
I left immediately, rushed out of the school, and hailed a taxi.
 
While on the way, I couldn't stop remembering what I heard earlier.
 
How I wished that I hadn't heard those words coming from you, Daryll...
 
Ng makadating na ako sa bh ay kaagad akong nagligpit ng iilang damit dahil uuwi na muna ako sa'min. Miss ko na ata ang mga pamilya ko.
 
Ng dumating na ako sa bahay namin ay akala ko gising pa sila ngunit lasing sina mama at papa habang si kuya naman ay nakikinig sa mga sinasabi ni papa.
 
Hindi ko binuksan ang pinto at nanatili sa labas habang nakikinig kay papa. I didn't realize that my tears were falling already.
 
"Bilang panganay sa pamilyang ito, wag na wag mong hahayaan ang kapatid mo... Nag-iisang prinsesa natin yun kaya bilang ama at nakatatandang kapatid, hangga't kayang protektahan at alagaan ay gagawin natin... Gagawin ko ang lahat bilang ama matupad lang ang pangarap ng anak ko dahil di mo nagawa yun." Sabi niya kay kuya.
 
Napaupo ako sa upuan sa labas habang nakatakip sa bibig habang nakikinig. Sabi nila kapag lasing ang isang tao, naiilalabas nito ang tunay na nararamdaman...
 
"Naniniwala akong siya ang mag-aahon sa atin sa kahirapan, anak-" Mas lalo akong napaiyak ng tahimik ng madinig ko ang paggaralgal ng boses niyang naiiyak. "Magpakabuti kayo dahil kapag ako nawala, mabuti na yung malaki na kayo at nasa tamang edad na at alam na ang mga ginagawa... May sakit ang ama niyo, kaya yung kursong kukunin ng kapatid mo ay pag-iipunan ko, makapagtapos lang ang prinsesa ko... Kapag natupad na niya ang pangarap niya sa buhay ay magpapagamot ako sa kanya. Naniniwala akong siya ang tutupad lahat ng mga pangarap na naudlot natin... Susuportahan ko siya... Mahal na mahal ko yun kahit di ko sinasabi, pero alam niya yun dahil anak ko yun e... Anak ko y-yun." Nadurog akong lalo ng madinig ang pagkabasag ng boses ng aking ama...

I was good at pretending... Minsan umaabot na sa puntong nakakapagod na pala... I'm not physically tired, but I'm emotionally tired; it's because I overthink a lot. At dahil na din sa lagi kong pinapakiramdaman ang mga taong nasa paligid ko na siyang naapektuhan ako. Hindi din naman kasi madali yung aakto kang parang wala kang napapansin, I know in the first place that my family is suffering a lot, at ako ang mas naapektuhan dun dahil bilang bunsong anak at ang nag-iisang nag aaral na lang sa pamilyang 'to ay hindi madali lalo pa at nakaka-pressure isipin na ako na lang ang pag asa nila at natatakot akong baka hindi ko magawa ang gusto nila at ma-dissapoint sila sa'kin. Pero hindi ko gagawin yun, para sa kanila ay gagawin ko ang lahat.
 
I know I'm not the only one like this; being the youngest child and the only hope to lift the family out of poverty is not easy. That feeling that you are afraid of everything that could happen. What if all my dreams for my family don't come true just because of one mistake?
 
Tonight, I've already made a decision. Hindi ko kailangang madaliin ang pagmamahal, at hindi ko kailangang ihiling pa na maibalik kami sa dati. It's just that, hindi lang talaga ito ang panahon para sa amin. This time, pipiliin ko na naman ang pangarap at pamilya ko tsaka na ang sarili ko. Dahil sa pangarap kong yun ay yun ang pag-asa para hindi na kami maghirap. Pipiliin ko ang pamilya ko dahil sila ang magiging inspirasyon ko para matupad lahat ng pangarap ko para sa kanila. Tsaka ko na pipiliin ang sarili ko kapag naka settle na ang pamilya ko, kapag ayos na ang lahat sa kanila, kapag naibigay ko na lahat ng kailangan nila, at kapag natupad ko ang pangarap ko para sakanila.
 
This is my fate. To love someone in the wrong place and time... Para ipa-realize sa'kin na hindi lahat ng pagmamahal ay nagtatagal.
 
I want to focus on the things that I deserve rather than focusing to the wrong person...