Rastlantı

Karşılaşma

Koşar adımlarla stada ilerlerken arabamın anahtarını çantama atmaya çalışıyordum. Aynı zamanda gişelerin yolunu tutmuştum. Maç az kalsın başlayacaktı ama ben lanet trafikten geç kalmıştım.

Tam yaklaşmışken sert bir şeyle çarpıştım. Elimdeki telefon yere düştü. Muhtemelen çarptığım çocuk hızla yere eğilip, telefonumu ve ona ait olduğunu düşündüğüm anahtarı yerden aldı. Ayağa kalktığında, saçlarını karıştırıp telefonu bana uzattı.

Afet. Afet-i devran. Analar neler doğuruyor be.

"Özür dilerim, maça yetişmeye çalışıyordum. İyi misiniz?"

Ağzını kapat ve cevap ver Tuana.

"Ah şey ben de özür dilerim. Aynı şey geçerli ben de koşturuyordum. İyiyim. "

Hafifçe gülümsedi, elini öne doğru uzatarak bana yol verdi. Gülümseyerek girişe yöneldim.

Hem yakışıklı hem kibar. Kaldı mı bunlardan ya?

Bileti okutup yerimi almak için stada girdim. Herkes yerini çoktan almış olduğu için, ilerlemekte biraz zorlandım elbette. Ama başardım.

Maçtan çıkınca arabaya yöneldim. İzdiham devam ediyordu. Maç 90 dakika, çıkmak 9 saat. Park yeri çok kalabalıktı. Arabamı bulup bindim. Tam yola çıkacakken, gördüğüm küçük çocukla direksiyonu hafif kırıp frene basınca önümdeki park halindeki arabayı hafif sürtmüştüm.

"Hay aksi!"

Arabadan inip aracın haline baktım. Fazla bir şey yoktu hafif çizikler vardı. Ama beklersem çok bekleyebilirdim. Çantamdan bir not kağıdı çıkardım.

"Aracınıza, bir çocuğa çarpmamak için hafif sürtmüş bulundum. Üzgünüm. Telafisi için arayın lütfen."

Numaramı yazıp, kağıdı arabanın sileceğine sıkıştırdım. Oradan ayrılıp evin yolunu tuttum.

Bi haftalık iznimin bitmesine 3gün vardı. Bir mağazanın, fotomodelliğini yapıyordum. Yeni sezon kombinlerini incelerken, yine aynı mağazadan model arkadaşım aradı.

"Ülkü?"

"Fotoğrafçı değişmiş. Utku aradı, yurtdışına çıkıyormuş, istifa etmiş."

"Hadi ya. Üzüldüm diyemeyeceğim çünkü sevmiyordum."

"Çocuk senden hoşlanıyor diye sevmiyordun."

"Farketmez. Kim gelecek belli mi?"

"Bilmiyorum."

"Neyse o da farketmez."