Rastlantı

Kahve

Gözlerinin parladığına şahit oldum. Kalbim deli gibi atarken, inanılmaz iyi hissediyordum.

"Beni aşka inandır. Neyse bu aramızdaki hiç bitmeyeceğine inanayım."

Kalbinin üzerine çıkardım elimi.

"Bu kalbin hep böyle atacağına inanayım."

Gülümsedi kalbinin üstündeki elime bakarken.

"Gözlerinin bana hep böyle bakacağına inanayım."

Öyle baktı, öyle güzel baktı.

"Öyle bir şey yap ki, bu hayatın en güzel hissini yaşattığına olan inancım hiç bitmesin."

Eli yanağıma çıktı. Şakağıma bir öpücük bıraktı.

"Buraya kazıyacağım adımı."

Gülümsedim.

"Kahve içer misin?"

Gözlerini açıp kapadı.

"İstediğin yere geçebilirsin, ben yapıp geleyim."

Salona geçerken, ben de mutfağa yöneldim.

"Nasıl içtiğimi sormayacak mısın?"

Güldüm.

"Ne getirsem içmeyecek misin? Aşka şu, senin elinden zehir olsa ben içerim bana getir meselesi dahil değil mi?"

Çok hoş bir kahkaha attı, beni mest edecek şekilde. Ellerini havaya kaldırdı teslim olur gibi.

"Atın ölümü arpadan olacak bu gidişle."

İkimiz de kahkaha atarken, ben mutfağa geçtim. Sade içeceğine emindim. Çünkü dudaklarında acı kahvenin tadı vardı. Ben de öyle severdim hem.

Kahveleri orta sehpaya bırakıp, oturduğu ikili koltuğun boş kısmına oturdum.

Bana doğru dönüp kahvesini aldı. Bir yudum içim gülümsedi.

"Nerden anladın?"

"Tadından."

Kaşlarını çattı.

"Anlamadım?"

"Dudaklarında, acı kahve tadı var."

Kahveyi bırakıp, boğazını temizledi. Gülmemek için dudaklarını birbirine bastırıyordu. Uzanıp benim kahve bardağımı aldı. Naptığını anlamadan izliyordum. Bir yudum benim bardağımdan içti. Gülümsedi ama gamzelerini var edercesine gülümsedi.

"Seninki de acı kahve."

"Evet?"

"Bu demektir ki, dudaklarımın tadını sevdin."

Muzipçe bir sırıtışa döndü gülümsemesi. Gülmeden edemedim. Nerden ne çıkarmıştı. Ve itiraf edeyim, dudaklarının tadını sevmiştim.

Aradaki mesafeyi biraz azaltıp ona doğru yaklaştım koltukta. Gamzesine dokunup okşadım belli belirsiz.

"Bilemiyorum, tekrar bakmam lazım."