badboy/criminal

53

Kate pov.

Ik rende door de stille nacht. Mijn hart nog steeds bonzend in mijn borstkas. Hij was weg. Hij is weg. Zou hij ooit nog terug komen? Ik strompelde over het tuinpad en steunde tegen de deurpost. Tranen drupte op het stenen pad. Hij ging op avontuur, hij ging weg. En ik wachtte nu al een jaar op iemand die misschien niet eens terug zou komen. En wat als Kian er zou staan? Alles zou anders zijn. Niks zou meer hetzelfde zijn als vroeger.

Ik stak de sleutel in het slot en probeerde de deur open te duwen. Ik had bijna geen kracht. Ik viel naar binnen en gooide de deur achter me dicht. 'Mama.' Fluisterde ik. Ik hoorde niks en wist alweer hoelaat het was. Mama had een nieuwe vriend en was mij compleet vergeten. Ik ging naar boven en voelde me alleen. June sprak ik amper meer, mama liet me stikken, en Jc was.. Weg. Ik stopte mijn gezicht in mijn kussen en schreeuwde. Ik schreeuwde zo hard als ik kon. 'Jc, alsjeblieft ga niet. De keuzes werden moeilijker. Alles was anders. Ik ademde rustig in en ging rechtop in mijn bed zitten. Twee dagen, twee dagen en ik zou Kian weer zien. Zijn stem horen, en zijn glimlach zien. Tranen bleven over mijn wangen stromen. 'Waarom doe je me dit aan Kian?!' Schreeuwde ik uit. Mijn stem was zwak en hees.

'Kian is dood Kate.' 'Dat kan niet.'

Alles kwam terug. Elk kleine detail van ons avontuur. Hoe Jc er altijd voor me was, hoe hij de kogel opving. Hoe lief hij was. Zorgzaam en bovenal hij was er altijd.

'Hij komt niet meer terug Kate.'

Ik wilde het niet geloven, ik wilde hem niet loslaten.

'KIAN IS DOOD.'

De stem van Jc galmde door mijn hoofd. Zijn stem vol met pijn.

'Hij komt terug Jc, je zult het met je eigen ogen zien.'

Twee dagen vlogen voorbij. Ik ging niet naar school. Sprak met niemand, ik wilde alleen zijn.

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Ik zag een meisje, een meisje dat nu de keuze moest maken die haar leven compleet ging veranderen. Hoe onzeker ze daar stond, kijkend naar zichzelf. Hoe ze veranderde in twee jaar.

Ik zette mijn hoed op en verliet het huis. Sloot de deur langzaam en langs de bomen. Over het grasveld. Zag spelende en lachende kinderen. Het was vroeg in de ochtend maar het leek me niet tegen te houden. Ik wilde de waarheid weten.

Uren gingen voorbij, zoekend naar de persoon die er niet was. Mensen kwamen en gingen. Ze zaten en staarde naar de zon, probeerde nog een tintje bruiner te worden en liepen vervolgens het pad af om weer naar hun veilige huis te terug te keren. Ik bleef, starend naar de mensen.

Ik keek op mijn horloge en beet op mijn lip. Het was elf uur s'avonds. Misschien had dan toch iedereen gelijk. Misschien was het maar een droom, slechts een hersenspinsel. Ik stond langzaam op en zocht in mijn tas naar mijn telefoon. Ik liep nog zoekend het pad af tot ik tegen iemand aan botste. 'Kun je niet uitkijken zeg.' Ik keek op en schrok. Ik herkende dat gezicht. Ik herkende die scherpe kaaklijn. Hij had bruin haar wat perfect zat. Een tanktop en de perfecte ogen. 'Sorry schatje.' Zei hij grijnzend. Wacht, kende hij me niet meer. Dit deed me zoveel denken aan de eerste ontmoeting. Toen wist ik het, ik had de kans om alles weer opnieuw mee te maken. Om de lieve jongen te leren kennen die daarbinnen zat. Om opnieuw verliefd op hem te worden. Hem opnieuw voor het eerst te kussen. Alles zou opnieuw beginnen, maar wilde ik dit? Ik hield van de Kian met het blonde haar, de Kian waar ik alles mee had gedeeld en de avonturen mee had beleefd. Maar hield ik niet meer van de Jc? 'Het spijt me.' Zie ik zacht. 'Ik moet gaan.' Ik liep langs hem af en zuchte diep. 'Kian, het spijt me. Ik laat je gaan. Het is beter zo.' Fluisterde ik in mezelf. Zodra ik me omdraaide om de jongen nog eens te bekijken was hij weg.

Ik rende naar het huis van Jc en sloeg op de deur. Een lange tijd was het stil. Hij was weg! Ik was te laat. Ik ging voor de deur zitten en sloeg mijn handen voor mijn ogen. 'Jc het spijt me zo, ik hou van jou. En van niemand anders. En nu ben ik te laat.' 'Kun je dat nog eens zeggen.' Hoorde ik een stem zeggen. Twee armen tilde me op. 'Ik hou van je Jc, en ik wil bij niemand anders zijn dan bij jou.'

Dit is het einde van mijn boek. Ik hoop dat dat jullie er allemaal van genoten hebben!