✔︎𝐒𝐭𝐚𝐲𝐢𝐧𝐠 𝐔𝐩 ||𝐴𝑟𝑚𝑖𝑛 𝐴𝑟𝑙𝑒𝑟𝑡

Prologue;

Kurumuş ağzını nemlendirmek adına dilinle ıslattın. Gözlerini açtığında sadece bir karanlıkla karşılaştın. Ellerin arkanda bağlanmış, ayak bileklerin ise önünde birbirine bağlanmıştı. Algıların kapalıydı, yanlış anlamadıysan şu anda bir sandalyeye bağlıydın. Ayrıca göz kısmın da bir kumaşla kaplıydı.

Boğazın kupkuruydu. İstemsizce öksürük tuttu ve hava almaya çalıştın. Bir şeyleri idrak etmek isterken ufak bir sorguladın. Acaba rüyada mıyım?

Boynuna kramp girmiş gibiydi. Muhtemelen saatlerdir aynı pozisyondaydın çünkü bu ağrının başka bir açıklaması olamazdı. Rüyalarında acı bu kadar gerçekçi miydi?

Sonra anladın, kabullenmek istemesende rüyada değildin.

Beynin deli gibi zonkluyordu. Her yerin ağrıyordu. Göz kapaklarının üstünde sanki bir ağırlık vardı. Hiçbir ses duymuyordun. Bu seni çok korkutuyordu. En sonunda bir ses duydun.

Fakat bu seni daha çok korkutmuştu.

"Ah" birinin acı dolu inlemesi, silah sesinin patlamasıyla eş zamanlı olarak boş alanda yankılanmıştı.

Ve bir bağırış duydun.

"ÖZÜR DİLERİZ EFENDİM!"

Boğukta olsa sesleri duyabiliyordun.

"Ben size böyle mi yapın dedim?"

"İlaç dozajı yanlış ayarlanmış efendim."

"Ya ölseydi?"

"Özür dileriz efendim."

Ve bir silah sesi daha duydun. Olduğun yerde sıçradın. Şok ve korku vücudunu ele geçirmişti. Ağlamak istiyordun ama ağlayamıyordun, bağırmak istiyordun ama sesin içine kaçmış gibiydi.

En sonunda bir ses duydun. Sanırsan kapı açılmıştı. Biri ıslık çalıyordu. Adım sesleri yaklaştı, yaklaştı... sonra yüzüne vuran sıcak bir nefes hissettin. Sinir bozucu bir kıkırdama duydun. Sonra gözlerinin üstünde ki kumaş çekildi.

Gözlerin kısıktı. Işığa alışmaya çalışıyordu. Sende uyuşmuş gibiydin zaten. Fakat bir şey daha vardı.

Göz bandın çekilince karşılaştığın mavilikler hiçte yabancı değildi. Sarı saçlar, minik burnu, yüz hatları.

Ne kadar olgunlaşmış olsa da bu sima hiç yabancı değildi.

Duyduğun sesle yabancı olmadığına daha çok emin oldun.

"Günaydın meleğim."