Ο Seto Kaiba και το κορίτσι με τα μπλε μάτια

υπομονή

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο θυμό ένιωθα.

δεν ήταν θλίψη, ούτε απελπισία.

Ήταν ξεκάθαρος θυμός.

Ένας θυμός που  ισοπέδωνε όσα αισθήματα είχα γι αυτόν τον άνθρωπο.

άνθρωπος;

καλύτερα ρομπότ. 

σκούπισα τα δάκρυα από τα μάγουλά μου και σηκώθηκα όρθια.

Πήγα στο μπάνιο και έριψα πολύ νερό στο πρόσωπό μου.

Καθώς το κρύο υγρό άγγιζε το πρόσωπό μου, όλα ξεκαθαριζόντουσαν στο κεφάλι μου.

πως ήμουν τόσο ηλίθια;

πως θα  μπορούσα να πιστέψω πως ο Σέτο Κάιμπα ενδιαφερόταν για εμένα;

Αυτός ενδιαφέρεται μόνο για την εταιρία του.

Θα το αφήσω έτσι;

Ω, όχι.

Σέτο Κάιμπα, πραγματικά θα εύχεσαι να μην με γνώριζες.

Σκούπισα το πρόσωπό μου και πήγα στο κρεβάτι μου.

Αφού χαλάρωσα λιγάκι, άρχισα να σκέπτομαι ιδέες εκδίκησης. Ψύχραιμες και λογικές ιδέες εκδίκησης.

Να του ρίξω υδροκυάνιο στο αυτί την ώρα που κοιμάται, ή ποντικοφάρμακο στο φαγητό του; 

Όχι δεν γίνεται. Που θα βρω το δηλητήριο εδώ πάνω;

μήπως να τον πετάξω από το αερόπλοιο;

Μπα! Δεν με ικανοποιεί!

Να του σκίσω τις τρεις κάρτες των άσπρων δράκων με τα μπλε μάτια;

όχι, είναι αντιδεοντολογικο.

Δεν μπορώ να σκίσω μια κάρτα, πόσο μάλλον τρεις, μόνο και μόνο επειδή ο κάτοχός της είναι μαλάκας.

Να αρχίσω να φωνάζω, για ότι έκανε και να τον κάνω ρεζίλι;

όχι, δεν είναι της τάξης μου.

Να τον σπάσω στο ξύλο; 

Να μου χρησιμεύσουν και σε κάτι τα 12 χρόνια πολεμικών τεχνών;

όχι, δεν είναι της αισθητικής μου.

Αγκ! 

Πολύ κουραστικό είναι.

Θέλω κάτι που να τον πονέσει πολύ!

Τι θα τον πονούσε;