Lips of a Player

Chapter 07

Asa kompanya ako ngayon, nakaupo, nakatitig sa laptop, at nag pe-pen spinning gamit ang kanan kong kamay. Hindi ako nakatitig ngayon sa laptop dahil hindi alam ang gagawin kundi dahil andami kong gagawin at konti palang ang natatapos kong paperworks. Kung hindi lang ako blinackmail ng kuya kong asungot edi asa mall siguro ako ngayon o asa restaurant, nag e-enjoy sa buhay. Kaya ayokong pumasok sa kompanya na ito dahil sakit lang ito sa ulo ewan ko kung bakit ang kuya ko ay natitiis ang ganito. Siguro kaya ang pangit niya dahil sa stress dito sa kompanya, idagdag naring pangit talaga siya.

"Ms. Kenzaki?"

"Yes?!"

Nanlaki ang mga mata ko nang pasigaw akong sumagot kung sino man ang nasa labas ng office ko.

"Come in," aniya ko sa kalmang boses.

Parang muntik mahulog ang puso ko dahil sa gulat, napatayo pa ako.

Napangiti at napatawa ito dahil sa reaksiyon ko, nakakahiya tuloy.

"Apologies, Ms. Kenzaki, it wasn’t my intention to scare you," paghingi niya ng tawad.

Tumango ako. "Apology accepted, Mr....." I blinked, then I blinked again. I forgot his surname, f*ck what an embarrassment.

I heard him laughed. "Dela Furte," aniya nito, nahalata niya sigurong nakalimutan ko sabagay halata naman. "Ilang araw lang tayong hindi nagkita kinalimutan mo na ang pangalan ko."

Ako naman ngayon ang tumawa. "Correction nakalimutan ko ang pangalan mo hindi kinalimutan," pagpapaliwanag ko. "Anyway, what brings you here?"

Tinaas niya ang brown envelope na hawak niya. "Because of this," linapag niya nang dahan dahan sa lamesa ko. "Pinapamigay ni Mr. Kenzaki. Additional paperworks daw that you need to work on."

Napasimangot ako dahil sa sinabi niya. "Nakaka bwisit talaga minsan ang kuya ko." Tumawa ako para kunwari may halong biro iyon pero sa totoo ay hindi iyon biro.

"It’s not from your brother, it’s from your father."

Ngayon, mas lalo akong na bwisit dahil sa narinig ko. Really? Additional f*cking what? Arrghh!

"I hate my life," mahinang saad ko sakto lang para hindi niya marinig.

"You shouldn’t hate your life, you should just hate your day."

Akala ko hindi, narinig niya pala ang hina na kaya iyon. Matalas pala ang pandinig niya, what a good skill and ability.

"I’ll excuse myself now, Ms. Kenzaki. See you at lunch break." Ngumiti ito na sinagotan ko ng tango saka tumalikod na.

Wait, what?!

"Stop!"

Akmang itutulak na sana niya ang glass door pero tumigil siya at lumingon sa akin. "Yes, miss?"

"What do you mean by 'See you at lunch break?' Tell me."

"Magkita nalang tayo mamayang lunch break," pagsasalin wika niya habang nakangiti.

I blinked and didn’t smile and so he stopped smiling.

"See you at lunch break kasi we’ll be eating lunch together." He smiled at me.

I smiled back and smirked. "Okay, sure. Lunch break." I motioned my hand, a sign that he can leave already.

Ganon pala ang paraan niya huh, indirect way huh.

Tulad ng sinabi niya kanina, kumain kami ng lunch ng magkasama. Nag kwentohan habang kumakain. Pagkatapos nun ay bumalik na ako sa office ko at nagpaalam naman siyang pupunta sa conference room dahil may forum sila nina kuya.

Pagkatapos ng ilang oras ay natapos ko na lahat ng pigawang paperworks sa akin.  Kaya dali-dali na akong nagligpit ng mga gamit ko at umalis na sa office para umuwi na. Habang papunta akong parking area ay kinalikot ko ang cellphone ko, nag online ako sa instagram, may notification. He followed and messaged me. Finollow back ko and I replied to his 'hi:)'

I clicked the button of my car key then I heard my car sound so I walked into where my car direction is. I opened my car door then my phone rang, he’s calling.

"Are you home now?"

"I’m not, I’m Aveara," pilosopong sagot ko mula sa kabilang linya.

I heard him chuckled.

"Kidding, not yet," aniya ko.

"Why?"

"Paperworks," aniya ko.

"You should go home now," saad niya naman.

"On the way actually."

"Good, drive safely, Ms. Kenzaki."

"I would, no need to remind me, Mr. Dela Fuerte."

He ended the call already so I started the engine of my car and drove away.

Before I could park my car at the garage, my brother parked first before I could. Kaya nasa unahan ang sasakyam niya habang ang sasakyam ko ay pinark ko sa likod ng sasakyam niya. Lumabas ako sasakyan ko pagkatapos at ganon din siya.

Sabay kaming pumasok sa loob ng bahay. Sakto namang pababa si dad, nginitian niya kaming dalawa.

"How’s the paperworks?" Tanong nito na siguradong para sa akin dahil may pinamigay siyang paperworks kanina mula kay Zevrich.

Mula sa peripheral vision ko ay nakita kong pinasadahan ako ng tingin ni kuya at binalin niya ang tingin niya kay dad.

"Paperworks?" Kuryusong tanong ni kuya.

Nakababa na si dad sa hagdan at lumapit siya sa amin ni kuya. "Yes, may binigay akong trabaho sakaniya."

Tumikhim ako. "Tinapos ko na kanina, dad," aniya ko.

Halata sa ekspresyon nito na hindi makapaniwala. "With a help of someone? Who?" Napahawak pa siya sa baba niya na parang nag-iisip. "Or maybe you asked someone to do it?"

Nainsulto at naiinis ako dahil sa tanong nito. Pakiramdam ko ay minamaliit niya ako at pinagdududuhan.

"With no one, dad. I did it myself," matapang kong sagot dahil iyon naman talaga ang totoo.

Tumawa ito na hindi kumbinsido sa sinagot ko.

"I hope you’re telling the truth. But if not and I would find out later on that you’re not the one who did it, I won’t be surprised." Tumalikod ito at nagtungo sa sala, saka binuksan ang tv para manuod.

Tumingin sa akin si kuya na parang naaawa sa akin habang binigyan ko lang siya ng walang emosyong tingin. Naglakad na ako at umakyat sa hagdan.

"Max," pagtawag niya sa pangalan ko kaya tumigil ako sa pag akyat at liningon siya.

"What?"

He smiled, "I know ikaw ang tumapos nun. I trust you and I believe in you."

Hindi ako sumagot, tinitigan ko lang siya ng ilang segundo at tinalikuran ko na siya. Tumuloy na ako sa pag akyat at nagtungo sa kwarto ko.

END OF CHAPTER SEVEN