" မေမေ...... "
" သားထယ်.... ခဏထိုင်ပါဦး မေမေပြောစရာရှိတယ်..... "
အနည်းငယ်တည်နေသော မျက်နှာထားကြောင့် ထယ်ယောင်းမျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့် ကုတင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်.....
" သားထယ်ကို မေမေ မေးမယ်..... ဂျောင်ဂုလေးနဲ့သားနဲ့...... သူငယ်ချင်းတွေပဲမဟုလား..... "
" ဟုတယ်လေ မေမေရဲ့.... ဘာဖြစ်လို့လဲ...... "
အနည်းငယ်ထိတ်လန့်နေသော မျက်နှာအား အလျင်အမြန်ထိန်း၍ ပြောလိုက်ရသည်.....
ရင်ထဲမှာတော့ တထိတ်ထိတ်နှင့်.....
" အော ဟုပါပီ..... မေမေ သားထယ် ကိုယုံပါတယ်..... "
" ဘာလို့အဲ့လိုမေးတာလဲ မေမေ...... "
ရုတ်တရက်ထပ်ဆင့်လာသော မေးခွန်းအား သူမ မဖြေဘဲ ခေါင်းသာအသာရမ်းပြလိုက်သည်.....
" ဘာမှမဟုတော့ပါဘူး သားထယ်လည်း ပင်ပန်းနေပီမလား..... နားတော့နော်..... "
" ဟု မေမေ..... "
နားမလည်စွာပြောနေသော မေမေ့စကားများအား ထယ်ယောင်း ခေါင်းသာငြိမ့်ပြလိုက်သည်......
အခန်းတံခါးအား ပိတ်သံကြားမှ ကုတင်ပေါ်သို့ ပစ်လှဲပစ်လိုက်၏။
" ဟူး တော်သေးရဲ့..... တကယ်ပဲ သိသာနေသလား...... "
ချွေးအနည်းငယ်စို့နေသော နှဖူးပြင်လေးအား သုတ်ကာ ထယ်ယောင်းရေရွတ်မိသည်......
သိပ်မကြာ အောက်ထပ်မှ မေမေ့အော်သံကြောင့် သူပြေးဆင်းရပြန်၏။
" သားထယ် ဂျောင်ဂုလေး ဖုန်းဆက်တယ်..... "
" ဟု မေမေ........ "
အောက်ထပ်ရောက်သော်လည်း တုန်ယင်နေသော မျက်နှာက ပြင်လို့မရသေး.....
စူးစိုက်ကြည့်နေသော မေမေ့အား အကြည့်လွှဲလျက် ဖုန်းခွက်အား လှမ်းကိုင်လိုက်ရသည်......
" အွန်း ဂျောင်ဂု..... "
" ကို သိပ်လွမ်းနေလို့..... ယောင်း..... "
" ဂျောင်ဂု ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေသလဲ မေမေရှိတယ်နော်.....စကားကို.... "
" ဟော ဖုန်းပြောတာ မေမေနဲ့မှမဟုတာ ယောင်းရဲ့ ယောင်းကိုပြောတာပဲဟာ ဘယ်သိမှာလဲ..... "
" မင်းကို ပြောစရာရှိတယ်..... မနက်ဖြန်ကြမှ..... "
" ဘာမို့လို့လဲ ယောင်းရဲ့ အခုပြောလို့မရဘူးလား..... "
" ခုမရဘူး..... သိပ်အရေးကြီးတယ်..... ပီးတော့ ဖုန်းချတော့မယ်..... "
" ခုမှပြောရတာလေကွာ.... ယောင်းရယ်.... ကို့ကို မသနားဘူးလား..... "
" သနားတာပဲပြောနေ..... ဒီကအခြေအနေမှမသိဘဲ..... တော်ပီ တော်ပီ ဒါပဲ..... "
" ယောင်း ယောင်း..... "
အသဲအသန်ခေါ်ဆိုနေသော သူ့အသံကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ ထယ်ယောင်းဖုန်းသာ အလျင်အမြန်ချလိုက်၏။
ဘေးနားရှိ မေမေကတော့ စာအုပ်ဖတ်ရင်း အခြေအနေအား အကဲခတ်နေဟန်......
" ဘာပြောသလဲ သားထယ်..... "
" အော စာကိစ္စပါ မေမေရဲ့ သူသခ်ျာတွက်တာ နားမလည်လို့တဲ့...... အဲ့တာလှမ်းမေးတာ..... "
" အော အော ဟုပီ သွားနားတော့ သားထယ်..... "
" ဟု မေမေ..... "
