I Love You, My Handsome Prof!

Chapter 32 We're Back?

"Manila, miss you like hell, Manila. Simply no place in the world like Manila. Manila, I'm coming home to stay."
- Hotdog

Time flew fast. Parang kelan lang umalis ako ng Pilipinas, heartbroken. And here I am, a Doctor in my own right... Dr. Maria Labrador, PhD, unmarried, with a beautiful five-year old girl. I named her Nuelle. And of course, si Wilber ang father. Siya lang naman ang lalaki sa buhay ko at wala ng iba.

Yes, your guess is right. Pregnant ako noong umalis ako ng Pinas. It was only after a month nang malaman ko na preggy ako; and, you can just imagine how I felt alone, sad and abandoned. Wait! Mali pala, ako pala ang nang-iwan. Habang I was going through my pregnancy, I wished na andito sana sa tabi ko si Wilber. Ang hirap as I went through the process, my tummy getting bigger by the day, going to school and working.

Especially, noong time ko na mag labor and give birth. I never felt so lost and alone. Pero nung lumabas na si Nuelle, ibang klaseng kasiyahan ang naramdaman ko. I felt fulfilled and no longer alone. Ang awkward moment lang through it all ay when I was asked for the father's name and if he would acknowledge his paternity ni Nuelle. Of course, kung alam niya nothing will stop him to even give his name. I gave Wilber's name but she still carries my last name. Sa California kasi "jus soli" ang sinusunod nila.

Hands on ako kay Nuelle kahit na nag-aaral at nagwowork ako. As long as pwedeng isama sa mga schedules ko, gora lang. So for five years, study, work and walk in the park ang story naming mag-ina. When hindi keri na maisama siya, I either put her sa daycare or with a relative na nasa California.

Hindi ako nagwork sa office, para makapag focus ako sa doctorate ko at kay Nuelle. Mga tutoring and mentoring lang ang mga tinatanggap kong jobs. Hindi stressful and enjoyable din. Nagtuturo ako ng Filipino sa Filipino families na may mga anak na lumaki sa California at gustong matuto ng native language natin. Habang lumalaki si Nuelle, she started joining the prep classes kaya at her age she can speak both American English and Tagalog fluently, may accent pa. LOL!

Habang nasa California, lagi naming ka-facetime ang family ko na nasa Canada na lahat ngayon kasi nakapag-asawa ng Fil-Canadian si Ate. Sinama na rin niya sina tatay at nanay dun. Ang bahay ay pinagkatiwala muna nila sa isang kamag-anak kasi hindi naman ako permanent dito at my home and heart are in the Philippines. Ako ang titira sa house namin with Nuelle, doon ko siya palalakihin. Am I hoping for a reconciliation with Wilber, why not? Nuelle needs his father kahit acknowledgment man lang. Wilber has a right to know. Not now, pag tapos na ang doctorate ko and mga commitments ko dito.

As for Nuelle, when nagstart na siyang magsyllabicate, sinimulan ko na din ipakilala si Wilber through our pictures together. Kaya at her age, kilala na niya si Wilber but I was honest enough na sabihin sa kanya what happened at hindi din alam ng tatay niya na she exists.

Before kami umuwi, naglong drive muna kaming mag-ina sa Canada para ma-meet niya muna ang mga lolo, lola, tita, tito at mga cousins.Nag-stay kami ng one month doon. From there, nagbook na kami ng flight to Manila.

Excited na excited na si Nuelle to check out her father. Bilin ko lang na hindi ko pa siya mapapakilala hanggang hindi ko alam ang sitwasyon. She is very intelligent and smart girl like her parents. At game siya sa bagong chapter ng buhay namin. "It will be another adventure for us, mommy," ang sabi niya pa.

So Manila, here we come.

Ang na-book lang namin ay with connecting flight to Hong Kong. Okay lang kasi matagal ko ng gustong mamasyal doon at isa siya sa mga goal destinations namin ni Wilber. Dumating kami sa Hong Kong at may three hours pa kami na mamasyal. Kahit three hours lang kami, nag reserve pa din ako ng isang room to freshen up. So para sa Hong Kong, nag reserve ako sa Ocean Park. Alam ko kasing mag-eenjoy si Nuelle. She loves theme parks.

Mabilis lang ang tatlong oras, nasa airplane na kami on the way to Manila. Nag insist si Nuelle to sit on the aisle kasi mas gusto daw niya makita ang mga tao kasi sawa na raw siya sa mga clouds. Isa kami sa mga naunang nakapasok sa airplane. Kaya very well settled na kami.

Bigla akong nagkaroon ng call of nature. "Nuelle, baby, please stay on your seat lang. Don't wander around. Mommy's going to the loo," bilin ko sa kanya. "Sure, mommy but don't take long."

Pag balik ko nakita ko si Nuelle, nakakandong sa isang lalaki opposite us. Animated ang anak ko. Kinabahan ako kaya dali-dali akong pumunta sa kanya.

Nang makaharap ko ang stranger, isa lang nasabi ko, "Wilber?"