I Love You, My Handsome Prof!

Epilogue A Splinter Of Glass

"Love, soft as an easy chair
Love, fresh as the morning air
One love that is shared by two
I have found with you." - Barbra Streisand

"Si Wilber? Where's my husband?" Hindi ko napansin nasa paanan ko sina Leih, Louise at ang umiiyak na si Nuelle.

"Calm down, Arya," ang sabi ni Leih.

"Where is Wilber? Take me to him? Please baby, asan ang daddy mo?"

"He's being taken care of. Mommy, please calm down!"

Nang maalala kong buntis nga pala ako. "what about my baby?" Sabay sapo sa tiyan ko.

"That's why you have to calm down baka ma-agitate mong baby mo?' Pakiusap ni Louise.

"Sino'ng kasama ni Wilber?"

"Andoon ang parents niya. Pero pupunta din sila dito once maipasok na sa OR si Wilber.'

"Why OR?" I have to go to him."
Nagpupumilit ako.

"Mars, dadalhin ka namin dun pero mag-rest ka muna," naiinis na si Leih. "Saka wala ka pa namang makikita dun kasi nasa loob nga siya ng OR," patuloy niya.

Pagkaraan ng dalawang oras, dumating ng mga biyenan ko.
"How are you?" Ang tanong ng mommy niya.

"Ok po ako, si Wilber po?"

"According to his doctors, successful naman ang operations, pero nasa self-induced coma pa siya."

'"Why? What happened?" Agitated na naman ako

"May bumaong splinter sa neck niya."

"Sa neck?"

"He was found embracing you. Maybe to protect you kaya yung neck niyang na-expose sa mga splinters." Explained ng father niya.

"So, he was still protecting me." Lalo akong naiyak.

"Iha, you calm down and rest. Hindi gugustuhin ni Wilber na may mangyari sa iyo at sa baby niyo. Pag nasa room na siya. I'll take you to him. Am sure yun ang gusto niya." Pangako niya. Sinama niya si Nuelle para makakain.

Nakatulog ako. For how many hours, hindi ko namalayan. Sina mommy at Nuelle na lang ang nagbabantay sa akin.

"How's Wilber?" Tanong ko agad.

"Dinerecho siya sa ICU, he hasn't gone out of coma," malungkot na sagot ng mommy niya.

"We're going to take you there," dugtong ng nanay ni Wilber.

Pumasok ang nurse, may dalang wheelchair para sa akin. Dinala nila ako sa ICU kung saan nandoon si Wilber. Sa labas, andoon ang lahat ng miyembro ng pamilya niya.

Nang nasa tabi na niya ako, pinipisil kong kamay niya, "wake up, sir! I'm here. I'm here now. You have to wake up. I don't care kung madagdagan ang amnesia or magpatong-patong pa iyan. Wake up. I love you. Pag hindi ka pa gumising diyan, I'll leave you again. Makikipagdate ako kay Troy Samonte o kay Dean Gregorio. You choose, " Sabi ko with desperation but with conviction

Pinisil din niya ako pero, bigla siyang nag-convulse. "What's happening?" Nagpasukan ang mga doctors and nurses.

"Ma'am, let's go out po muna. Let the doctors do their duties." Inalalayan niya ako sa paglabas.

From the window, nakita namin na may tinurok sa kanya and then he calmed down.

Nang lumabas ang doctor niya, normal reaction lang daw ung convulsion niya. "Let's wait overnight kung mag-stabilize siya."

"Doc, can I go inside?"

"I suggest that you rest now, Mrs. Laureano. Marami ka pang time tomorrow."

"Let's go to your room, iha!" Hinimok ako ng mommy niya. Inuwi na ng mga kapatid ni Wilber si Nuelle.

The following day, paggising ko, "He's stable at nalipat na sa room niya. But, he's still asleep."

"Can I see him now?" Dinala ako ng nurse sa room across mine.

Nasa tabi niya ako at hawak ang kamay niya. Pagdilat ng mga mata niya, "And who are you lady?"

"So, gusto mo pa akong igud tym. Manigas ka diyan," sabay ikot sa,  wheelchair.

"Wait, sweetheart! Hindi ka mabiro. Dapat ako ngang magalit sa iyo. I remembered everything how you kept your secrets - going to California by yourself. Then, si Nuelle. Nasa coma na nga ako, you still threaten to leave me. Asan ang hustisya doon? To top it all, date with Samonte or Gregorio. Mga mahihinang nilalang, you won't dare." Nagtawanan ang mga nakapaligid sa amin.

"Your memory is back? Are you mad at me?" Malungkot kong tanong.

"Parang hindi ka masaya na bumalik ng memory ko. I will be mad if you won't kiss me," ang palambing niyang sabi.

Bumalik ako at nagpaalalay ako sa nurse para mahalikan ko si Wilber.

Bumulong siya. "Huwag mong sarapan ang halik. Wala tayong privacy. Later na lang."

After one year, two months na si Wilber, Jr. Andito kami sa church for his baptism and of course, ang much-awaited wedding namin.

Dumating ang mga parents ko't pamilya ni Ate. It's a grand reunion. Kumpleto ang mga friends ko na naging secondary sponsors. Si Ate Trish ang matron of honor ko.

Si Pres ang isa sa mga principal sponsors. Combination ng mga nasa law at education professions ang nga sponsors at bisita.

I did not wear the traditional pure white dress. Silver ang dress ko with tinges of greens and purples. Low neck and bare back pa rin siya pero may lace trimming to cover my cleavage and back. Alam niyo na, conservative ang hubby ko.
Ang flower girl, siyempre si Nuelle, siya lang. Parang little bride ang awra niya kasi we have the same cut ng dress minus the low neck and bareback ensemble.

At more importantly, matutuloy bang kasalan without the groom. Dahil naka-silver ako, silver suit din si Wilber, black shirt, silver tie and a carnation on his left breast. Grabe sa gwapo ng husband ko. Marami na naman tiyak ang papatayin ako sa mga isipan nila. Sorry girls, the man is mine.

My bouquet is a masterpiece - combination siya ng honeysuckles and carnations. Ganoon din ang church, napuno ng honeysuckles at carnations.
May ark sa entrance ng aisle made of the same flowers.

Inuna muna ang baptisim ni Wilber, Jr. Ang mga ninang ay ang mga friends ko uli at si Ate Trish. Hindi na ako tumingin pa sa malayo. Ang mga ninong, si Wilber ng namili among his friends and family.
Habang kinakasal kami nasa crib si Wij sa pagitan ng mga grandmas niya.

Na-touch ako sa vow ni Wilber kaya tuluyan ng tumulo mga luha ko kasi gumagaralgal din ang boses niya: "When I first saw you in the hall, you were still a teenage girl. I vowed that I would wait for you until you are ready for me, even if it takes a lifetime. I love you, sweetheat, forever."

Feeling small ako kasi ang simple lang ng wedding vow ko napaka-ordinary: "Dear sir, I am the luckiest girl in the world because you choose me as your forever. I love you so much." O, hindi ba? Baka yung mga bashers ko tuwang-tuwa sa mga pinagsasabi ko.

At ang pinakahihintay na moment. "You may kiss, the bride." With gusto ang nangyaring halikan.

Ooops, wait hindi ko pa naihahagis ang bouquet. So, paglabas namin, tumalikod ako't hinagis kong bouquet.

Guess kung sino ang nakaagaw? It's a tie between Rosalie and Lorrie. Kung paano nahati ang bouquet, ayoko ng isipin.

Lumilipad ng isip ko sa third honeymoon namin ni Wilber.

"I know what you're thinking, sweetheart. Patience!"

Dedicated to❤️W❤️
11/10/2023❤️C❤️