TERRITORIAL PRINCE (Mafia Series 3) (Completed✓)

EPILOGUE

UNTI-UNTI kong iminulat ang mga mata kahit masyado akong pagod, inilibot ko ang paningin sa buong silid upang malaman kung nasaan ako at kung anong nangyari. Napapikit ulit ako dahil sa ilaw na tumama sa'kin. 

I sighed, wondering what the heck happened as I tried to recall everything. A tear fell from my eye when I finally pictured my Mom and me, pleading with that jerk. Napakapa ako sa tiyan.

“H-Hindi,” -iyak ko sa sobrang kaba. “Ang anak ko. Diosko, ang anak ko.”

“Boo?”

Napatingin ako sa pintong bumukas. “Oh god, jesus christ.” -mabilis siyang lumapit sa'kin. “You're awake.”

“L-Light, ang baby ko,” -makailang beses akong umiling. “Ang b-baby natin. Ang anak ko.”

“Babe—”

“H-Hindi pwede, ang anak na'tin. Light ang anak ko.”

“Hey, hey, calm down.” -pagpapakalma niya. “Our baby is okay, boo. Our baby is safe.”

Unti-unti akong kumalma dahil sa sinabi niya. Niyakap niya ako nang mahigpit habang dahan-dahang hinaplos sa likuran. I wept on his chest, softly speaking about our baby.

“Don't make me scared, babe,” -aniya. “I beg you, tahan na. That's bad for our child.”

Itinikom ko ang bibig, pero kahit anong gawin kong pagpipigil humahagulhol talaga ako.

“I love you, okay?” -bulong niya. “I love you.”

I nodded silently. Humiwalay ako sa yakap at napatitig sa kanya, naiiyak na umiwas naman ako nang tingin ng tuluyang maisip na alam niya ang tungkol sa anak namin. It was so hard to hide my baby bump dahil talagang malaki na, three months kong tinago sa kanya ang tungkol sa anak naming dalawa.

Napatingin ako sa buong silid. I am inside of his room, may mga nakakabit na kung ano-ano sa kamay ko. They even inserted an IV on me.

“Humiga ka muna, tatawagan ko muna ang Doctor.”

He went out his room kaya tuluyan akong napapikit. I thought there's something happen to our baby. That scared the shit out of me.

PAGKATAPOS NG ilang minutong pagsusuri sa'kin nang ilang Doctor ay umalis narin sila. They told me to rest and to take care of my peanut. I was so relieved na okay ang anak namin at hindi siya nawala sa'kin.

Akala ko talaga may nangyaring masama sa kanya lalo na't may tumamang bala sa katawan ko. Thank god, hindi niya ako pinabayaan, panigurado akong tuluyan na akong mawawala sa sarili kapag pati ang anak ko nadamay.

“Gusto mo bang kumain?” -tanong ni Lightning na siyang katabi ko lang. “Magpapahatid ako.”

“L-Light...”

“Hmn?”

“I-I'm sorry,” -napakagat ako sa bibig. “I am so sorry. I'm sorry if I hide about our baby.” -I stared at the floor. “It was so complicated, h-hindi ko pa kasi pwedeng sabihin sa'yo ang tungkol sa anak na'tin kung gayon magulo pa tayo. I wanted to tell you about my pregnancy pero palaging may harang. I'm so sorry, Lightning, I'm really, really sorry.”

“Oh c'mon, boo.” -he grabbed my hand and squeezed it. “Don't say that. I am not mad, okay? Gaya nga ng sinabi mo, komplikado pa lahat. I wholeheartedly understand you. If you're saying sorry because you think I'll get mad?” -he shook his head. “Babe, it's a no. I won't ever, and ever be mad at you. Kung meron mang emosyon ang nangunguna sa'kin ngayon 'yon ay ang kasiyahan dahil okay ka na, na okay ang baby nating dalawa, at higit sa lahat...” -dahan-dahan niyang ipinagdikit ang noo namin. “Buo na tayo. Akin ka na talaga. Akin ka naman, 'di ba? Hindi mo naman ako iiwan, 'di ba?”