ნიკიტას POV:
ნიკიტა: რა ჯანდაბა გინდა?!
ნამჯუნი: ნუ ყვირი
ნიკიტა: რატომ დამირეკე?
თვალები ისევ ნახევრად დახუჭული მქონდა
ნამჯუნი: ამნეზია გაქვს? გუშინ ჰომ გითხარი რომ დაგირეკავდი
ნიკიტა: მაგრამ მე არ მითხოვია დაგერეკა დილით მაშინ როცა მეძინა
გაღიზიანებული ვიყავი
ნამჯუნი: შენ აგენტი ხარ? ნამდვილი აგენტი დილის 5 საათზე იღვიძებს და იწყებს...
სანამ წინადადებას დაასრულებდა მე გავაწყვეტინე
ნიკიტა: საკმარისია, რატომ დამირეკე?
ნამჯუნი: შენთვის მისია მაქვს
მისი ხმის ტონი სერიოზული გახდა
ნიკიტა: რა მისია?
ნამჯუნი: მსოფლიოში ცნობილი კრიმინალის დაჭერის მისია
ნიკიტა: ცოცხალი თუ მკვდარი
ნამჯუნი: ცოცხალი, სხვათა შორის მას ჯეონ ჯონგუკი ჰქვია
რაღაცნაირად მეცნობა
ნიკიტა: კარი ახლა დავიძინებ
ნამჯუნი: ნიკიტა
მან მაიძულა გამეგრძელებინა მოსმენა
ნამჯუნი: როგოც კი ამ მისიას დაიწყებ ფრთხილად უნდა იყო
ნიკიტა: ოჰჰ... რაც არ უნდა იყოს
ჩემი პასუხის შემდეგ ამოისუნთქა
ნამჯუნი: ჰო, ჰო დაიძინე
დამცინავად მითხრა
გათიშვა დავაპირე მაგრამ კიდევ რაღაც მითხრა
ნამჯუნი: ნიკიტა კიდევ ერთი რაღაც უნდა გითხრა, მათთან ბრძოლას ვერ შეძლებ
ნიკიტა: მაშ...
ნამჯუნი: შენ უნდა მოიპოვო მათი ნდობა
ნიკიტა: მერე?!
ნამჯუნი: ჯერ ეს გააკეთე დანარჩენს მერე გეტყვი
რაღაცის თქმას ვაპირებდი მაგრამ ტელეფონი გათიშა
როგორ გაბედა ტელეფონის გათიშვა!
საათი ვნახე, თვალები გამიფართოვდა უკვე 9:30 იყო
თითქმის საათნახევარი ველაპარაკე მას, მაგრამ გარკვეული პერიოდის შემდეგ ჩამეძინა
მთელი დღე მეძინა, 6 საათი იყო რომ გამეღვიძა
ჩემი ტელეფონი შევამოწმე, ჯენის და ჯისუს გამოტოვებული ზარები იყო, მთელი დღე მეძინა ამიტომ არაფერი მიჭამია
უცებ ნამჯუნთან საუბარი გამახსენდა, ძალიან მაინტერესებდა გამეგო რატომ თქვა ნამჯუნმა რომ ცხოვრებაში მომიწევს ისეთი რამ რასაც არასდროს ველი
გაღიზიანებულმა შუბლი დავიკაწრე, ყველა ფიქრი მოვიშორე და ისევ ჩამეძინა
