ნიკიტას POV:
ჩემი ერთ-ერთი ნათესავი იყო, მე მას ბატონ ლუს ვეძახი
მისი ზარი მოულოდნელი იყო რადგან მას არასდროს დაურეკია, მის ზარს ვუპასუხე
ნიკიტა: გამარჯობა?!
ლუ: გამარჯობა ნიკიტა
ნიკიტა: შენ ზარს არ ველოდი
ლუ: მნიშვნელოვანი სათქმელი მაქვს, ჩემთან სახლში გელოდები
ნიკიტა: კარგი
რა არის ასეთი მნიშვნელოვანი რომ 11 წლის შემდეგ გავახსენდი
1 საათი დამჭირდა იქ მისასვლელად, ბოლოს იმ სახლში შევედი
ზევით ავედი რადგან ბატონი ლუ ყოველთვის იქ არის
მისი ოთახის წინ დავდექი, ცუდი გრძნობა მაქვს მაგრამ მაინც დავაკაკუნე კარზე
ლუ: შემოდი
შიგნით შევედი და დივანზე დავჯექი, ჩემკენ შემობრუნდა, დივნისკენ დაიძრა და იქვე ჩამოჯდა
ნიკიტა: გაკვირვებული ვარ იმით რომ ჯერ კიდევ გახსოვარ
ლუ: როგორ დაგივიწყო ნიკიტა?
ნიკიტა: მე კინაღამ დამავიწყდი
ნიკიტა: კარგი, ახლა მითხარი რისი თქმაც გინდოდა
ვთქვი და დივანს მივეყრდენი
ლუ: შენ უნდა დაქორწინდე
თვალები გამიფართოვდა
ნიკიტა: მაგრამ არა მგონია ამ ქორწინებას დავთანხმდე
ჩავილაპარაკე და მას შევხედე
ლუ: შენი აზრი არ მაინტერესებ, ის ადამიანი მდიდარია ამიტომ რაც გინდა ყველაფერი გექნება
ის ჩემს მოტყუებას ცდილობდა მაგრამ არ გამოუვიდა
ნიკიტა: შენ ჩემი გათხოვება მხოლოდ იმის გამო გჭირდება რომ იმ ადამიანთან კარგი ურთიერთობა გქონდეს
ლუ: ნამდვილად ჭკვიანი ადამიანი ხარ
ნიკიტა: ჩემი პასუხი ამ ქორწინებაზე არის არა
ოთახიდან გამოვედი და სახლში წავედი
სახლამდე მივედი და დივანზე დავჯექი
ტელეფონმა რეკვა დაიწყო, ბატონი ლუ იყო
ნიკიტა: რა გინდა?
ლუ: დამავიწყდა მეთქვა ნიკიტა
ნიკიტა: რა უნდა გეთქვა?
ლუ: 3 დღეს მოგცემ, ამ 3 დღეში მინდა შენი ნებით მოხვიდე აქ და იმ ადამიანზე დაქორწინდე თუ არა და მე გაიძულებ ამ ყველაფრის გაკეთებას
რაღაცის თქმას ვაპირებდი მაგრამ ტელეფონი გათიშა
მემუქრება? მხრები ავიჩეჩე, დრო ვნახე, 5 საათი იყო
