လွပေသာ နံနက္ခင္းေလးတစ္ခုဝယ္............
နံနက္ခုႏွစ္နာရီ ထိုးေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခန္းအတြင္း
တိုက္ခတ္ေနေသာ လိုက္ကာမ်ားၾကားမွ ေနေရာင္ျခည္မ်ားက
ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ျဖင့္
့္ ထိုးထြင္းဝင္ေရာက္ေနၾကသည္။
စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာ ႏွစ္ေယာက္တြဲဓာတ္ပံုကေလးနဲ႔
ပန္းအိုကေလးတစ္လံုး။ ေဘးနားတြင္ေတာ့ ႏိႈးစက္နာရီေလးတစ္လံုးရိွသည္။ ခုႏွစ္နာရီထိုးဖို႔ ႏွစ္မိနစ္အလို.........
အျပင္တြင္ လူသူမ်ားလည္း သြားလာလႈပ္ရွားေနၿပီ
ီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကားသံ၊လူသံမ်ားကလည္း
စတင္ဆူညံလ်က္ရိွသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္ေတာ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္
္ အိပ္ေမာက်ေနၾကသည္။ ရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္ေနေသာ
ကေလးမရယ္၊ ကေလးမကိုဖက္ၿပီးအိပ္ေနေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမလွေလးရယ္။
ထိုစဉ္ ..... ခုႏွစ္နာရီထိုးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စားပြဲေပၚမွ
့္ ႏိႈးစက္သည္လည္း ထျမည္ေလသည္။
နန္းဧကရီေမက ျမည္ေနေသာႏိႈးစက္ကို
မမွီတမွီယူၿပီးပိတ္လိုက္သည္။
" အင္း...... ထပ္အိပ္ခ်င္ေသးတယ္။"
တီးတိုးညည္းညဴလိုက္သည္။
ဒါေပမဲ့ သူထပ္အိပ္လို႔ မျဖစ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္ခြင္ထဲက
အေကာင္ေပါက္ကို ႏိႈးလိုက္သည္။
"ကေလးေရ .....အူၾကဴး။ .... အူၾကဴးေရ ထေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္။"
အူၾကဴးေခၚ ကူးျမန္မာပန္ကေတာ့ အိပ္ယာမွမထဘဲ အင္း၊အဲ လုပ္ကာ ဟိုဘက္လွၫ့္ၿပီး ျပန္အိပ္ေနလိုက္သည္။ အူၾကဴးကို မနက္တိုင္းႏိႈး၍ရသည့္ရက္ဟူ၍ မရိွသေလာက္ရွားပါးသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ႏိႈးရမည္ကေတာ့ သူ႔တာဝန္ပင္ မဟုတ္လား။
နန္းဧကရီေမက ကူးျမန္မာပန္ကို အူၾကဴးဆိုၿပီး ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေခၚပါသည္။ တခါတေလက်ရင္လည္း ကေလးေလးတို႔ ကူကူးတို႔ စသည္ျဖင့္လည္း အလ်င္းသင့္သလို ေခၚတတ္ေသးသည္။
ကူကူးကေတာ့ သူ႔ကို မမလို႔သာေခၚပါသည္။ အသက္အရြယ္က ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ကြာျခားတာဆိုေတာ့ တခါတေလ
စိတ္မၾကည္ရင္ အေဒၚႀကီးတို႔ အဘြားႀကီးတို႔လည္း
ေခၚတတ္ေသးတာ။ ကူကူးက လူဆိုး။
