ယေန႔တြင္ေတာ့ ေဒၚနန္းေဒဝီေမက ၿမိဳ႕ကေန
ရြာသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ၿမိဳ႕ကေန ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း မနည္းမေနာ။ အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္ျဖင့္
ၿမိဳ႕တစ္ခါတက္ရင္ ဝယ္စရာေတြကလည္း မ်ားတယ္ေလ။
" ကူကူးေတာင္ ဒီအရြယ္ထိ ႀကီးလာၿပီပဲ။
ငါ့တူမေလးက အရင္ကပံုစံေလးအတိုင္းပဲ။ ငယ္႐ုပ္ကို
မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ကေလးေပါက္စေလးအတိုင္းပဲ။"
ေဒဝီက ကူကူးပါးေလးကိုဆြဲကာ
အရႊန္းေဖာက္ေနေလသည္။
" ဧကရီေကာ အဆင္ေျပတယ္မလား။ ငါ့တူမ။"
" ဟုတ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ "
" ကူကူးကေရာ အရင္လိုထိန္းရခက္တုန္းပဲလား။"
" နဲနဲေလးေတာ့ လိမၼာလာပါၿပီ။"
တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ ၿပံဳူးလိုက္ၾကသည္။
" ကဲ...... တီငယ္ၿခံထဲခနသြားအံုးမယ္။ လိုက္အံုးမလား
ကူကူးေလး။"
" ဟာ....... အခုမွ ဘန္ေကာက္ကေန ျပန္ေရာက္တာကို
နားပါအံုး။ ခုေလးတင္မွ ခရီးကေရာက္တာကို။"
ဧကရီက သူ႔တီငယ္ကို ဝင္ေျပာသည္။
" မနားေတာ့ဘူး ဧကရီေရ။ တီငယ္ခရီးမပန္းပါဘူး။
ၿခံထဲသြားမၾကည့္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရိွၿပီ။ စိတ္မခ်ဘူး။
သြားမွျဖစ္မွာ...."
" ကူကူးလည္း လိုက္မယ္တီငယ္။"
" မလိုက္ရပါဘူး။ တီငယ္သြားခ်င္သြားေလ။
ဒါေပမဲ့ ကူကူးကေတာ့ မလိုက္ရဘူး။"
" လိုက္မွာ။ ကူကူးက တီငယ္နဲ႔ ၿခံထဲလိုက္သြားမွာ။"
ေဒဝီက သူတို႔ၾကားမွေန၍
" ဧကရီရယ္ ကေလးက လိုက္ခ်င္ေနတဲ့ဟာကို လိုက္ပါေစ။
တီငယ္တစ္ေယာက္လံုး ရိွေနတာပဲကို။"
" မဟုတ္ဘူးတီငယ္။ ေနအရမ္းပူလို႔ေျပာေနတာ။
အျပင္မွာ အဲ့ေလာက္ေနပူတာကို။"
" အမေလးဟယ္ ..... ခေမာက္ေဆာင္းသြားလိုက္ရင္
္ ျဖစ္တာပဲကို။ ငါေခၚသြားလိုက္မယ္။"
" ေတာ္ၿပီ ..... ကူကူးလာ..... မမကိုလာကူအံုး။"
" မကူခ်င္ဘူး။ တီငယ္နဲ႔လိုက္သြားမွာ။"
