ရြာတြင္ ေန႔တိုင္း ျခံထဲလိုက္ကစားလိုက္၊ ဧကရီ႕ကိုရစ္လိုက္
ျခံထဲတြင္ ျပသနာမ်ိဳးစံု ႐ွာလိုက္ျဖင့္ ေႏြရာသီသံုးလဟူေသာ
အခ်ိန္ပင္ ကုန္ဆံုးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္တြင္
ဧကရီနဲ႔ကူကူးတို႔ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
မျပန္ခင္ ကူကူးက သူစုထားတဲ့မုန္႔ဖိုးေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြကို
ကန္ေတာ့ခဲ့ေသးသည္။ ကူကူး၏ သိတတ္မႈေၾကာင့္
လူႀကီးေတြကလည္း ကူကူးကို တစ္ေယာက္တ္မ်ိဳး
ဆုေတြေပးၾကသည္။ မုန္႔ဖိုးေတြလည္း ေပးၾကသည္။
" ကူကူးမယူခ်င္ဘူး။ "
" ယူလိုက္ပါ ငါ့ေျမးရယ္။ ဘြားတို႔ကလည္း ငါ့ေျမး
ကူကူးေလးကို ခ်စ္လို့ေပးတာ ယူရတယ္ေျမးရဲ႕။"
" ဟုတ္သားပဲ။ ကူကူးေလးကိုယခ်စ္လို႔ေပးတာ
ယူလိုက္ ယူလိုက္။ "
ေဒၚေဒဝီက ဝင္ေျပာေတာ့ မယူမေကာင္းတာနဲ႔
ဘြားနဲ႔ဖိုးေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြကို ယူထားလိုက္ရသည္။
ေနာက္ၿပီး ဦးႀကီးနဲ႔ တီငယ္ကလည္း ကူကူးကို မုန္႔ဖိုးေတြ
ေပးေသးတာ။
အိမ္ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ၿခံထဲကထြက္တဲ့ အသီးအႏွံေတြ
ထည့္ေပးလိုက္တာဆိုတာ ကားအျပည့္ပဲ။
ၿခံထြက္ေတြဆိုေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရိွတယ္တဲ့။
ၿမိဳ႕ကေရာင္းတဲ့ အသီးေတြနဲ႔ မတူဘူးတဲ့။
ၿခံထဲက ကေလးမေတြကလည္း ဧကရီနဲ႔ကူကူးကို ျပန္ခါနီး
လာႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ဘုတ္ဆံုမဆိုသည့္ ကေလးမေကာ
ပါေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကူကူးကေတာ့ ထိုကေလးမကို
မတည့္၍ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ ေနာက္ထပ္လွည့္
မၾကည့္ေတာ့ေပ။ဖိုးနဲ႔ဘြားကေတာ့ ျပန္ခါနီး မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲေနရွာသည္။ ဧကရီကလည္း ကူကူးစာေမးပြဲျပီးရင္
ရြာကို အလည္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေတြ
အထပ္ထပ္ေပးေနသည္။
သို႔ႏွင့္ ဧကရီနဲ႔ကူကူးလည္း ရြာကမိသားစုေလးကို
ႏႈတ္ဆက္၍ ျမန္မာျပည္သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။
ကူကူးကေတာ့ ဟိုကေလးမကို ျပန္ခါနီး တေရးတယူလုပ္၍
ဆက္ဆံေနေသာ ဧကရီ႕ကို တစ္လမ္းလံုးစိတ္ေကာက္လို႔
အားမရေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ
ေကာက္ေတးလုပ္ေနသည္။ ဧကရီလည္း
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကူကူးကိုမေခ်ာ့အားေသး။
