အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကူကူးက ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္ေနတာမို႔ အိပ္ခန္းထဲထိ အတင္းေပြ့ခ်ီကာ ေမြ့ယာေပၚတြင္
ပစ္ခ်လိုက္သည္။ သူေပြ့လာတာေတာင္ အဆိုးေလးက
ဂ်စ္တိုက္ၿပီး ေကာ့လန္ထိုးကာ သူ႔ရင္ဘက္ေတြကိုလည္း
တဘုန္းဘုန္းနဲ႔ထုေနေသးသည္။
ေမြ့ယာေပၚပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ နာသြားသည္ထင္ပါရဲ့။
အင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး တစ္ခ်က္မဲ့သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို
စိတ္တိုတဲ့အၾကၫ့္နဲ႔ၾကၫ့္လာသည္။
" မမဘာျဖစ္လို႔ ကူကူးသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဒီအတိုင္းထားပစ္ခဲ့ရတာတံုး။"
" ဒီအတိုင္းမထားပါဘူး။ သူတို႔မိဘေတြကို
ေခၚေပးခဲ့တယ္ေလ။ "
" မမ...."
ကူကူးက သူ႔အား သံကုန္ျခစ္ၿပီးေအာ္လိုက္ေတာ့ ဧကရီလည္း ကူကူးကို စိုက္ၾကၫ့္ေပးလိုက္သည္။ အလိုလိုက္ထားလို႔
ေတာ္ေတာ္ပ်စ္စီးေနတာပဲ။
ကူကူးကလည္း ဧကရီ့ကို စိုက္ၾကၫ့္ၿပီး ေဒါသထြက္ေနသည္။ ဧကရီက ေမြ့ယာေထာင့္စြန္းမွာ ဝင္ထိုက္လိုက္ေတာ့ ကူကူးက ဟီးခနဲငိုခ်ၿပီး သူ႔ရင္ဘက္ေတြကို တဘုန္းဘုန္းနဲ႔ လာထုေတာ့သည္။
" ဟီး..... ဘာလို႔လဲ။ ဟီး..... ဘာ ဘာလို႔ မိဘေတြေခၚၿပီး တိုင္ရတာလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကူကူးကို စိတ္ဆိုးေတာ့မွာ......ဟီး......"
သူ႔ရင္ဘက္ကို ထုရိုက္ေနတဲ့ ကူကူးရဲ့လက္ေတြကို
ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။ ဒီကေလး ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးေနတာ။ တကယ္ဆို ဧကရီက ေဒါသထြက္ရမွာမဟုတ္လား။ ခုေတာ့ ကူကူးက သူလည္းအမွားလုပ္ထားေသးတယ္။
သူကလည္းအရင္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ျပတယ္။တကယ့္ လူဆိုးေပါက္စပံု ေပါက္ေနၿပီ။
" ေတာ္ေတာ့ ကူကူး။......"
" မေတာ္ဘူး။ လႊတ္ ကူကးူလက္ကို လႊတ္လို႔။"
" ကူကူး ..... အူၾကဴးရာ .... နဲနဲေလာက္ျဖစ္ျဖစ္
လိမၼာေပးလို႔မရဘူးလား။ ဟမ္....."
" ဘယ္သူကလည္း ဆိုးေနလို႔လဲ။ မမပဲ ဆိုးေနတာေလ။ မမက လူဆိုး ။ သူမ်ားကိုလာၿပီး လူဆိုးပံုစံနဲ႔လာေျပာမေနနဲ႔။
မမကမွ ကူကူးနဲ႔ ကူကူးသူငယ္ခ်င္းေတြက
ို စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္တဲ့လူဆိုး။ မမကို မခ်စ္ဘူး။ "
