ကူကူးေဆးရံုတက္ေနတဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုး ဧကရီ
အေတာ္ေလး
ပင္ပန္းခဲ့ပါသည္။ ကူကူးက ေဆးရံုတက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း
ေနမေကာင္းလို႔လားေတာ့မသိ သိသိသာသာေလး
ၿငိမ္က်သြားသည္။သိသိသာသာ ၿငိမ္က်သြားေပမဲ့
သူ႔ကိုေတာ့ အရင္ကထက္ ပိုဂ်ီက်ၿပီး ပိုခြၽဲလာသည္။
ဧကရီ႕စကားဆိုရင္လည္း အခုတေလာ နားေထာင္လာတယ္။
ကူကူးလည္း ထိုကိစၥႀကီးျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး
လူေၾကာက္သြားသည္။
အရင္ကဆိုရင္ ဟိုသြားခ်င္တယ္၊ သည္သြားခ်င္တယ္
အၿမဲေျပာၿပီး လိုက္ပို႔ခိုင္းတတ္သည့္ကေလးက အခုေတာ့
အျပင္သြာခ်င္တယ္လို့ေျပာသံကို မၾကားေတာ့ေခ်။
ကူကူးႀကီးတဲ့အထိ လူေၾကာက္တတ္တဲ့အက်င့္ ပါသြားလို႔
ေတာ့မျဖစ္ဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကူကုူးေမ့ေမ့
ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္တဲ့အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ျပင္ေပးရမယ္။
" ကူကူးေရ ..... ကူကူး...."
ေဟာ...... ေအာက္က ေခၚသံၾကားတယ္။ ၾကည့္ရတာ
ဟိုသံုးေကာင္ ေရာက္လာၿပီထင္တယ္။
" မမ ဟိုေကာင္ေတြ ေရာက္ေနၿပီထင္တယ္။
တံခါးသြားဖြင့္ ေပးလိုက္အံုးမယ္။"
ဆိုဖာမွာ laptop တစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ မမက
ကူကူးကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး
" သြားေလ။ မမ စားဖို႔ ျပင္ထားေပးမယ္။"
" အင္း။"
ဧကရီက အခုရက္ပိုင္းအတြင္း အလုပ္မသြားဘဲ အိမ္ကေနပဲ
အလုပ္လုပ္ရသည္။ ကူကူးကို အလုပ္ထဲေခၚသြားဖို႔က
လည္း အဆင္မေျပတာမို႔လို႔။
ကူကူ မမကိုေျပာၿပီး ဟိုသံုးေကာင္ကို
တံခါးသြားဖြင့္ေပးရသည္။
" လာေလ။ "
" ေအး။"
" ဒါနဲ႔ .... နင္တို႔လက္ထဲက ဘာေတြလဲ။ ငါ့အတြက္ မုန္႔ေတြ
ဘာေတြမ်ား ဝယ္လာတာလား။"
" ဟုတ္ပ။ ငါတို႔အေမေတြက နင့္အတြက္ဆိုၿပီး
ထည့္ေပးလိုက္တာ။"
" ဟုတ္လား။"
" ဟုတ္ပ။ ဟုတ္ပ။"
" အားနာစရာႀကီး..... ေပးေပး။ ဟဲ ဟဲ..."
