Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm;
Hayatımda değer verdiğim sayılı sayı da insan vardı. O sayılı sayıdakilere de güveniyordum açıkcası. Ama hiç bir zaman koşulsuz bir güven duymamıştım. Duyamamıştım. Bunun sebebi zamanında koşulsuz güven duyduğum, sırtımı yasladığım kişilerin kendini çekip düşmeme sebep olmasıydı.
Düştüm, kalktım, düştüm, kalktım. Bu böyle döngü şeklinde devam etti. Ben bir süre sonra insanlara koşulsuz güvenmeyi bıraktım.
Sırtımı birilerine dayamak yerine, yorulsam da tek başıma ayakta durdum. Kimseye ihtiyacım olmadan.
Evet yoruldum, ama düşmedim. Düşmeme izin vermedim, gerektiğin de kendi kendimi düşürdüm ama başkalarının beni düşürmesine izin vermedim.
Eva geldi sonra, çok kişiden sonra ona güvene bildim. Ama ona da koşulsuz güvenemedim. İstesem de olmadı, çok istesem de olmadı.
Dün hayatım da yeni bir bilgi daha öğrenmiştim. Evet hayatın benim hayatım olmasına rağmen bu bilgiyi yeni öğrenmiştim. 17 yıldır ailem diye bildiğim insanlar ile zerre bağlantım yoktu. Buna sevinmeli miydim üzülmeli miydim bilmiyorum.
Bunu zaman göstericek.
Ve bugün de şunu fark etmiştim, ben hayatım hakkında zerre bir şey bilmiyordum. Kim olduğumu bile, kişiliğimi, sevdiğim şeyler belliydi sadece. Ben kimdim? çocukluğum nasıldı? Annem kimdi babam kimdi?
Babamla aram iyi olacak mıydı? Ya da annemle. Diğer abi-kardeşler gibi mi olacaktık abilerimle? Yoksa aynı evde yabancı mı?
Ya da ablalarımla kıyafet kavgası yapacak mıydım? O özendiğim kardeşler gibi. Birbirimizin arkasını kollayacak mıydık?
Benim kaç senedir istediğim özelliklerde bir abim vardı. Bir değildi sadece. 4 abi, acaba birlikte büyüseydik onların arasında ki bağ gibi kuvvetli olur muydu aramızda ki bağ? Onlar yıllardır beraber büyümüştü, bense sonradan gelmiştim. Belki de fazlalıktım, ha ne dersin sevgili okur?
Tanısalar severlerdi ya, sevilmeyecek biri değildim ki.
Yıllardır seni büyüten aile sevmemiş, onlar mı sevicek Lavin?
Haklısın.
Malesef ilk defa haklısın.
Ama keşke olmasaydın.
"Lan ibo, şu kapıyı aç da gitarımı getir. Onları görmek istemiyorum."dedim telefonun karşısında ki kardeşime.
"Tamam üvey abla."
"Kes"
Bir kaç dakika sonra kapı da elinde ki gitar çantamla ibo belirdi. Efe ona hafif bi baş selamı verirken İbo da kıskançlıkla baş selamı verdi. Sonra yanıma gelip Efeye inat bana sıkıca sarıldı. Gülüp bende sarıldım.
