Beni ölümden vazgeçiren 17 yaşında ki küçüçük bir çocuktu. Beni ölmekten vazgeçiren zamanında gidişiyle parçalandığım kişiydi, kardeşimdi. Canımdan bir parçaydı, Lavinia Arslan benim yuvamdı.
O bunu bilmiyordu, belki de bilemeyecekti.
Karın boşluğunda ki derin ağrı ve ölecek gibi hissetmem de bunun bir göstergesiydi belki de.
Kardeşimle zaman geçiremeden ölüyordum, en çok da bu koyuyordu.
Lavinianın sesini duyuyordum, ama cevap veremiyordum. Gözlerimi açıp ona sarılamıyordum, göz yaşlarını silemiyordum.
Çaresizlik, ne de kötü bir şeydi.
Elin kolum bağlıydı sanki, her şeyi duyuyordum. Her şeyi. Ama yanıt veremiyordum. Gitmeyeceğim, ağlama güzelim diyemiyordum.
