Niall James Horan Point Of View
We zitten te wachten op van die stoeltjes waar alle reizigers wachten op het vliegtuig. Harry mocht gelukkig tot hier mee, maar hij kan natuurlijk niet het vliegtuig in. Zo meteen hoef ik alleen nog maar langs de douane, en dan kan ik het vliegtuig in. Mijn koffer zit al in het vliegtuig, dus ik móét wel gaan. ‘What are you thinking about?’, vraagt Harry zacht. ‘About that I really have to go, my suitcase is already in the plane.’, beantwoord ik zijn vraag. ‘Of course you have to go! I know it’s important for you to go to England, so you really have to go. To be honest, sometimes are you talking about England in your dreams,’, zegt Harry. Ik voel dat mijn wangen warmer worden, en volgens mij worden ze ook wat roder. Beschamend kijk ik naar de grond. Dat mensen praten in hun slaap is niet zo gek, maar dat ik praat over Engeland in mijn slaap? Dát is wel een beetje gek. Heel gek. Wie praat er nou weer over een land in zijn slaap? ‘Don’t be shy, Niall. I think it’s cute. After this holiday I think you want to stay there. I don’t hope it, because I’ll miss you than, but England is your life. You have to live the life you want to live.’, zegt Harry. Ik schraap even mijn droge keel, en ik kijk weer naar Harry. ‘I don’t want to leave you! Two weeks is already too long, I won’t even think about three weeks! I really love Ireland, but England a little more. I can stay in Ireland for a little while, and after I’ve finished my study, I’ll go to England and live there.’, zeg ik vast besloten.
Opeens horen we beide een stem, die iets omroept. Flight to England, London. Gate three. Last chance to get in the plane. I repeat. Flight to England, London. Gate three. Last chance to get in the plane. Ik zucht even, en ik zoek met mijn ogen gate 3 op. Het is hier vlakbij, maar ik moet ook nog naar de douane. ‘I think I have to go, Harry. This is the last chance to get in the plane, and I have to go along the customs.’, zeg ik. Harry staat langzaam op, en ook ik moet opstaan. Wel jammer, want ik zat net zo lekker. ‘I’m going to miss you, Niall. I’ll call or text you every day, OK? Have fun in England.’, zegt Harry, en hij trekt me in een snelle knuffel. ‘I’m going to miss you too, Harry. I hope that Zayn dude is a nice guy, and you’ll have fun too.’, zeg ik, met een stem die een laagje verdriet in zich heeft.
‘Don’t cry Nialler, it’s going to be alright’, zegt Harry, als hij een traan over mijn wang ziet lopen.
Ik veeg de traan ruw weg, en ik draai me om met mijn hoofd richting de douane. ‘Bye Harry.’, zeg ik nog zacht, voordat ik vastbesloten naar de douane toe loop. Ik laat mijn paspoort en vliegticket zien, en ik mag meteen doorlopen. Ik kijk niet meer terug om, want de kans dat ik dan weer ga huilen is erg groot, en ik wil niet overkomen als een huilebalk. Ik loop de poortjes door, en ik kom bij de ingang van het vliegtuig aan. Ik laat mijn kaartje weer zien, en ik word naar mijn plek gebracht.
Gelukkig zit ik aan de raamkant, dus kan ik lekker naar buiten kijken. Aan de linkerkant zit een oude mevrouw, die nu al in slaap is gevallen, terwijl de reis nog niet eens begonnen is. Ik zucht even, en ik kijk nog voor een laatste keer naar buiten, voordat ik mijn riem om doe. Een paar stewardessen zijn alles over veiligheid aan het uitleggen, maar ik ben te lui om te luisteren. Het is bovendien pas bijna vijf uur, dus ik ben doodmoe. Ik heb geen zin om mijn oortjes in te doen, dus dat doe ik ook niet. De reis is maar een half uurtje, of iets langer, maar toch heb ik de drang om te gaan slapen.
Ik kan het alleen beter niet doen, want ik wil straks niet op het vliegveld staan met een slaperig gezicht. Die jongen waarmee ik de komende twee weken in een appartement ga wonen, komt me ophalen van het vliegveld. Ik ben best wel benieuwd naar hem, want straks is het inderdaad een creep zoals Harry zei. Ach, vast niet. Niet iedereen is een creep. Met een glimlach op mijn gezicht, val ik toch langzaam in slaap. Hoe erg ik ook probeer wakker te blijven, mijn ogen en lichaam zeggen wat anders. Uiteindelijk sluit ik dan toch maar mijn ogen. Bye bye Ireland, hello England.
