Niall James Horan
Nadat ik Harry heb gesms’t, komt Boris de kamer in wandelen. Niet dat je het echt wandelen kan noemen, eerder rennen.
Hij begint vrolijk te blaffen als hij mij ziet, wat een glimlach op mijn gezicht doet ontstaan.
‘Hey boy,’ begroet ik hem.
Boris komt naar me toe lopen, en gaat voor de bank zitten, waar ik op zit.
Hij kijkt me, met zijn hoofd een beetje schuin, afwachtend aan.
Ik ga van de bank af, en ik kniel bij hem neer, om hem even een aai te geven.
Dan sta ik weer op, en loop ik richting de keuken.
Vanochtend zijn we gelukkig niet wakker geblaft door Boris, waar vooral Liam erg blij om was.
Ik natuurlijk ook, maar ik ben niet zo’n uitslaper, en Liam blijkbaar wel.
Hij vertelde dat hij meestal tot een uur of twaalf in zijn bed blijft liggen in weekenden en vakanties, waar ik best verbaasd om was. Ik had dat dus echt totaal niet van hem verwacht, maar goed. Het is natuurlijk niet zo gek dat iemand uitslaapt, dat zou ik ook doen. Helaas lukt me dat gewoon niet, en sta ik hooguit om negen uur op.
Ik rommel in een aantal kastjes, en ik vind uiteindelijk wat ik wilde hebben. Hondensnoepjes.
Eens kijken hoe goed Boris getraind is.
Ik rammel even met het doosje waar de snoepjes inzitten, en ik wacht op Boris.
Na een paar seconden komt Boris rustig aanlopen, om vervolgens voor mijn neus te gaan zitten.
Ik pak een snoepje uit het doosje, en ik hou het in de lucht.
Boris blaft even, maar hij gaat toch op twee poten staan, om het snoepje te kunnen pakken.
´Well done ,’ complimenteer ik hem.
Ik leg de snoepjes weer weg, en ik loop naar de woonkamer.
Ik hoor vaag Liam’s stem, die waarschijnlijk aan het bellen is met Zayn, maar ik kan er niet uit op maken wat hij zegt.
Dan is het een tijdje stil, of Liam praat zachter, óf Zayn zegt nu wat.
Ik hoor het getik van de klok op de achtergrond, en als automatisch blikken mijn ogen naar de klok, die pas twee uur aangeeft.
Nog een hele middag te gaan, dus.
Opeens hoor ik Liam’s stem wat duidelijker, en het klinkt niet heel positief.
Aangezien ik net Liam’s stem maar vaag hoorde, en hij toen waarschijnlijk ‘normaal’ praatte, moet dit wel schreeuwen zijn, of hij praat in ieder geval erg hard.
Zo gaat het nog even door, totdat het ineens stil is. Ik hoor ook geen zacht gepraat meer, het is helemaal stil.
Ik hoor de kamerdeur opengaan, en wat voetstappen van Liam.
Hij komt de woonkamer ingelopen, met een bozige uitdrukking op zijn gezicht. Om nou meteen te vragen wat er aan de hand is, is ook weer zo wat, dus ik laat het maar.
Liam gaat op een van de stoelen zitten, en hij blijft voor zich uitstaren.
Zijn gezichtsuitdrukking veranderd niet, het blijft boos.
De minuten verstrijken, en langzaam wordt Liam’s blik wat zachter, maar hij is volgens mij nog steeds niet erg blij.
Hij kijkt nog geen andere kant op, hij blijft maar voor zich uit staren, terwijl hij zijn hand uit steekt naar Boris, om hem even aandacht te geven.
Opeens wordt de stilte verbroken, door Liam’s stem.
‘Zayn’s mad at me ,’ zegt hij zacht. Hij verplaatst zijn ogen naar een ander punt, waar ze even op blijven rusten, voordat hij mij aankijkt.
‘Why?’ vraag ik verbaasd, omdat ik niet weet wat ik anders moet zeggen of vragen.
Liam haalt onwetend zijn schouders op, en zijn blik veranderd in treurig.
‘I don’t know. I said to him I couldn’t call him anymore after today. But... He started being mad at me, and he started screaming ,’ zegt Liam.
Ik zet mijn denk gezicht op, fronsende wenkbrauwen, en mijn lippen iets getuit.
‘That’s weird... I mean. He shouldn’t be mad at you. He can’t expect from you that you can call him every day ,’ zeg ik, nadat ik even heb nagedacht over wat ik zou zeggen.
Meteen wil ik mijn woorden weer terug nemen, want het komt zo bot uit mijn mond.
‘You can’t blame him! I’ve promised Zayn to call him every day, and now am I breaking that promise! It’s not that weird he’s mad at me now ,’ zegt Liam resoluut terug.
‘I didn’t mean it that way, I just..’ begin ik, maar Liam onderbreekt me al.
‘Zayn’s mad at me now, and that’s your fault! I knew this home exchange wasn’t a good idea!’ roept Liam boos.
Ik kruip wat naar achter in de bank, bang voor een verdere uitbarsting van Liam, die gelukkig niet komt.
Boos staat hij op, en hij stampt de kamer uit.
Groot gelijk heeft hij, ik had nooit naar Engeland moeten komen. Ik veroorzaak alleen maar problemen. Waarom heb ik dat stomme idee bedacht?
