Niall James Horan
Ik haal nog een keer diep adem, en ik klop op de deur. ‘Yeah?’ hoor ik Liam’s stem. Ik sluit voor één seconde mijn ogen, om vervolgens antwoord te geven. Als ik nu niks zeg, dan verpest ik mijn kans om te praten. ‘We have to talk, Liam.’ pers ik er met moeite uit. Ik frunnik even wat aan mijn shirt, terwijl ik wacht op een antwoord. Wat als hij niet met me wilt praten? Wat al- De deur gaat open, en in de deuropening verschijnt Liam. Hij heeft alleen een joggingbroek aan, waarboven een stukje van het randje van zijn boxer uitsteekt. Je ziet duidelijk een sixpack, en ik moet moeite doen om niet te blijven staren. Met moeite weet ik mijn ogen ergens anders naartoe te verplaatsen, en ik voel gewoon dat mijn wangen wat rood kleuren. ‘Come in.’ zegt Liam, en hij houdt de deur wat verder open. Ik loop naar binnen, en ik kijk even rond. Het is een gewone standaard kamer, maar toch heeft het iets waardoor het niet zo standaard is.
‘You eh... You can sit on the bed or on that chair.’ zegt Liam wat ongemakkelijk, als hij de deur dicht heeft gedaan. Ik kijk even van de stoel naar het bed, en ik besluit om op de stoel te gaan zitten. Liam gaat zelf op zijn bed zitten, en kijkt me afwachtend aan. ‘Why do you want to talk?’ vraagt hij. Dat is een goede vraag. Wat moet ik nou antwoorden? ‘Well.. It wasn’t my idea to talk but..’ begin ik. Liam fronst even, en kijkt me aan. ‘Whose idea was it then? From Boris?’ vraagt Liam spottend. Ik schud meteen mijn hoofd. ‘Of course not. Boris can’t talk, you know.’ zeg ik. Ik slik even de brok in mijn keel weg, en ik ga verder met praten. ‘It was Harry’s idea. He texted me.’
‘So if Harry didn’t text you, you wouldn’t go talk to me?’ concludeert Liam. ‘Yes! I mean no! I already wanted to talk to you, but I just didn’t dare.’ zeg ik. Liam kijkt me aan alsof ik gek ben geworden, wat niet eens gelogen is. Ik kraam ook allemaal onzin uit nu, en ik heb het zelf niet eens door. ‘Am I that scary? It’s true I haven’t look in the mirror for a day, but-’ ‘I didn’t mean it that way but I’m just not good in talking with people if I have a fight with that person.’ praat ik dwars door hem heen. Nu kijkt Liam me nog raarder aan, alsof ik net heb verteld dat aliens bestaan. ‘You think you’re having a fight with me? I’m not even mad at you, Niall.’
‘But...But you.... What?! You’re not mad at me?’ Ik kijk hem verbaasd aan, en mijn woorden komen er stotterend en met een vreemde toon uit. Liam is helemaal niet boos op mij?
‘I was just cantankerous. You have to know, sometimes, I’m just very tired or anything else, and then am I getting cantankerous. It has nothing done with you, trust me.’ legt Liam uit. ‘Yesterday I was just missing Zayn so much, that I had to be alone for a little while. I didn’t mean to let you think I was mad at you.’ Langzaam dringen de woorden tot me door. Liam was helemaal niet boos op me. Hij wilde gewoon even alleen zijn. Heb ik me daar de hele tijd druk over gemaakt? ‘I’m sorry I didn’t say anything to you. Next time I’ll say it when I want to be alone or if I’m cantankerous.’ zegt Liam.
‘I understand everything now. I almost thought I had to celebrate Christmas all alone.’ mompel ik. Liam glimlacht even. ‘Of course not! We’ll go to my parents – only if you want, or we can go to the city to buy presents for each other.’ ‘I don’t want to look stupid or anything, but I’d love to buy presents, instead of going to your parents.’ zeg ik beschamend.
Liam kijkt me even begrijpend aan. ‘We’ll do that. Maybe we can skype with Harry and Zayn tomorrow?’ Ik knik even ter instemming. ‘Yeah, I really missed Harry’s voice. And I want to meet Zayn.’ zeg ik. Het blijft even stil, en we staren allebei een beetje voor ons uit. ‘We shouldn’t be sad about Harry and Zayn, but just having fun.’ verbreekt Liam de stilte. Ik glimlach even zwakjes. ‘You’re right.’ ‘Awh, come here, Nialler.’ Liam staat op, en hij loopt op me af, om vervolgens zijn armen om me heen te slaan. Ik knuffel hem glimlachend terug. Dit is wat ik nodig had : een knuffel.
