Niall James Horan
Opeens houdt het gestommel op, en zie ik iets aankomen lopen. Doordat alleen de lamp in de woonkamer aanstaat, kan ik niet zien wie of wat het is. Ik zie alleen dat het geen mens kan zijn, want daarvoor is de persoon gewoon echt te klein. De gedaante komt dichterbij, en is bijna bij het licht. Nog één klein stapje, en ik kan zien wat het is. Ik ben niet bang, tenzij het een vogel is. Ik ben namelijk ook doodsbang voor vogels, want ik heb er nou niet echt fijne herinneringen aan. Meteen ril ik bij de gedachte aan vogels. Opeens komt de gedaante nog dichterbij, en staat hij of zij in het licht. Inderdaad, ik weet niet wat het is. Het is een hond, dat is duidelijk. Het heeft een donkerbruin tot zwarte kleur, en hij is best groot voor een hond. Niet dat het zo’n hele grote hond is, maar het is totaal geen Chihuahua. Hij ziet er schattig uit, maar ik vraag me af waarom Liam me niks over hem verteld heeft. Hij weet zelf toch wel dat er een hond is in zijn appartement?
Opeens begint de hond te blaffen, en schrik ik me kapot. Omdat het hier net zo stil was, en er dan ineens geluid komt, klinkt het extra hard.
Ik kijk even hulpeloos om me heen, of er ergens voer staat waarmee ik hem even stil kan krijgen, maar als dat al hier is staat het in de keuken, en is Liam al lang wakker geworden.
Ik steek mijn hand uit naar de hond, en hij komt langzaam nog wat dichterbij. Hij begint aan mijn hand te snuffelen, en is daardoor weer even stil. Ik geef hem een aantal aaitjes, maar zodra hij uit gesnuffeld is, begint hij weer hard te blaffen.
Ik hoor weer wat gestommel in een van de kamers, maar dit keer moet het Liam wel zijn. Of een van zijn andere honden, als die er zijn.
Liam komt aangelopen, met een groot shirt en een joggingbroek aan, als pyjama. Hij heeft geluk met zijn haar, want het kan haast niet door de war raken, daar is het te kort voor.
Hij kijkt me slaperig, maar toch verbaasd aan, als hij me ziet zitten.
‘Niall? What are you doing here this early?’, vraagt hij.
‘I couldn’t sleep anymore, so I was looking for some food, but I couldn’t find it.’, leg ik uit.
Liam knikt even, en hij kijkt naar de hond, die gestopt is met blaffen.
‘Alright, I’m gonna get you two some food, because I think Boris is hungry too.’, zegt Liam, en hij loopt richting het kleine keukentje.
De hond heet dus Boris. Dan moet het haast wel een mannetje zijn, of Liam heeft gewoon random een naam verzonnen.
Even later komt Liam terug, met een boterham voor mij, en wat brokjes in een voederbak voor Boris.
Dankbaar neem ik het bord aan, en ik eet het meteen gulzig op.
Je kan me op dit moment bijna vergelijken met Boris, want ook hij is gulzig aan het eten van het voer.
Als ik het eten op heb, begin ik te praten.
‘Is Boris your dog?’, vraag ik geïnteresseerd.
Liam schud zijn hoofd. ‘No, he’s Zayn’s dog. Zayn wanted to take Boris with him to Ireland, but I said it wasn’t a good idea. I hope you aren’t afraid of dogs?’, legt Liam uit.
‘No, of course not! But he was a little bit scary when he started barking.’, grinnik ik.
Liam lacht even mee.
‘Sorry for that, he was just hungry. You’ll get used to it, every morning he starts barking if he’s hungry.’, zegt Liam.
‘Always this early?’, vraag ik verbaasd.
‘No, if you’ve given him his food the day before around eleven pm, he isn’t very hungry in the morning. Actually we should do his food somewhere, so he can eat his food when he’s hungry.’, zegt Liam.
‘Well, I think that’s a good idea. I’m sure I don’t want to wake up this early every morning by Boris.’, glimlach ik.
‘I totally agree with you, Niall.’, glimlacht Liam. ‘Do you want to sleep a bit?’
Ik schud mijn hoofd.
‘I’m wide awake right now, so I can’t sleep anymore.’, zeg ik.
Liam komt naast me op de bank zitten, en zet de tv aan.
We kijken even naar de herhaling van de X-Factor, en lachen om sommige falende audities.
