Niall James Horan
‘Well... I want to tell you the reason, but you have to promise me you’re not gonna laugh.’ Ik frons even, maar ik knik toch. Ik wil wel de reden weten waarom hij geen lepels heeft. Ik bedoel, wie heeft er nou geen lepels in zijn appartement? Dan moet je wel een erg goede reden hebben, want lepels kán je haast niet – niet hebben. Hoe eet je dan soep? ‘I promise I won’t laugh.’ zeg ik. Liam kijkt me nog even onderzoekend aan, of ik het echt meen, en dan knikt hij. ‘I’m afraid of spoons.’ zegt hij langzaam. Ik zoek zijn ogen op met mijn ogen, om te kijken of hij de waarheid spreekt, maar zijn ogen stralen niet veel emotie uit. Alleen de bekende twinkeling in zijn ogen, maar dat zegt niks. Er is geen spoor van amusering te vinden in zijn ogen, dus waarschijnlijk meent hij het echt. ‘Really?’ vraag ik. Liam knikt even. ‘Yes.’ - ‘But how do you eat a cup of soup? You have to use a spoon, I think.’ Liam kijkt me even lachend aan. ‘I don’t eat soup. That’s much easier.’ Een beetje verbaasd door zijn antwoord knik ik even. ‘That’s also an option.’ mompel ik.
Opeens krijg ik een geweldig idee. Als ik mijn angst voor hoogtes kan overwinnen, dan kan Liam zijn lepel angst ook overwinnen. ‘Let’s make a deal.’ zeg ik uitdagend. Liam kijkt me even fronsend aan. ‘What kind of deal?’ Ik doe even alsof ik nadenk. ‘You have to overcome your spoonphobia.’ Liam kijkt me voor een paar seconden emotieloos aan, en dan veranderd zijn gezicht in bang. ‘No! I can’t do that!’ roept hij verschrikt uit. ‘Why not? I overcame my fear of hights, so why don’t you overcome your spoonphobia? It’s kinda the same.’ zeg ik simpel. Liam schudt ongelovig met zijn hoofd. ‘It isn’t the same! It isn’t even kinda the same! There’s a big difference between spoons and hights, you know.’ protesteert Liam. Ik haal onverschillig mijn schouders op. ‘Maybe there is a difference, but you can overcome all your fears.’ zeg ik.
Liam zwijgt, en hij blijft voor zich uit kijken. Ik zou ook zo gereageerd hebben, als ik mijn angst nog niet had overwonnen, maar nu lijkt het allemaal erg overdreven. Natuurlijk kan je niet zomaar je angsten overwinnen, maar je kan wel een poging doen tot het overwinnen van je angst. ‘Just give it a try, okay? Just look at a spoon, and that’s it for today.’ Liam knikt twijfelend.
‘I’m sure I will regret this, but alright.’ Ik glimlach even om zijn instemming.
Een uurtje later staan we dan ook in de winkel, om naar een lepel te gaan kijken. Het klinkt heel vreemd, maar Liam heeft natuurlijk geen lepels thuis, waardoor we nu naar de winkel moeten. Ik heb zo het vermoeden dat Zayn tóch ergens lepels heeft liggen in het appartement, want ik geloof niet dat hij ook geen lepels gebruikt, of dat hij er bang voor is. Ik ga dat alleen niet zeggen tegen Liam, want straks wordt hij nog banger dan hij al is voor lepels.
Ik loop naar de bestekafdeling, en Liam loopt aarzelend met me mee. ‘Don’t blame me if I start screaming or if I run away.’ mompelt hij. Ik geef hem even een geruststellende glimlach. ‘I’m next to you, don’t worry. It’s not like they’re going to attack you.’ Ik spreek mijn woorden vol overtuiging uit, zodat Liam er misschien wat aan heeft. Liam zucht even, maar hij loopt toch met me mee. Ondertussen zijn we al bijna bij de bestek afdeling. Ja, nu pas, maar met mijn geweldige richtingsgevoel kom je nou eenmaal niet overal zo snel.
‘We’re here.’ zeg ik, als ik in de verte al vele zilveren dingen zie glinsteren. ‘Can we please go back?’ smeekt Liam. ‘No.’ zeg ik vastbesloten. Liam kijkt nog even onzeker, maar hij loopt nog steeds door. Voor hij het weet, staat Liam oog in oog met veel lepels tegelijkertijd.
