Niall James Horan
Er is maar een korte rij voor de London Eye, wat betekend dat we maar iets van vijf minuten hoeven te wachten. Helaas voor mij lijkt het nog veel langer te duren, en om het nog leuker te maken moeten we eerst een 3D film kijken, voordat we in de London Eye mogen. Dat heeft tot gevolg dat ik alleen maar banger word met de seconde, en ik zie er erg tegen op. Ik heb mezelf dan wel belooft om mijn angst voor hoogtes te overwinnen, maar nu begin ik toch te twijfelen. Als deze film nog lang duurt, durf ik straks niet eens meer in het karretje te stappen. Het filmpje gaat alleen maar over de London Eye, en is dus niet eens leuk om naar te kijken. Het is alleen maar een stomme film waarmee mijn zenuwen nog erger worden. Alleen al het zien van het reuzenrad maakt me nog banger dan ik al ben. In de film zeggen ze alleen maar hoe geweldig het allemaal is, maar ik vind het alles behalve dat. Mijn angst is te vergelijken met hoe bang mensen zijn voor spookhuizen, maar dan een paar duizend keer erger. Ik ben totaal niet bang voor spookhuizen, maar wel voor alles wat hoog is. Flats, reuzenraden, achtbanen, ik ben voor ze allemaal bang.
'Niall? Are you coming?', hoor ik Liam's stem. Verbaasd kijk ik op, en ik zie dat de aftiteling bezig is. 'Oh yeah, I was in thoughts, I think.', mompel ik. Liam lacht even. 'The movie wasn't that boring, was it?', grinnikt hij. Ik haal mijn schouders op. 'Actually I didn't see it. Only the first minutes but after that I stopped with watching and listening.', beken ik. 'Why? They told so much about the London Eye! I've seen and heard it already twice, but I still watch and listen every time I'm here.', zegt Liam verbaasd. 'I don't know.', zeg ik. 'But I think we have to go, we're about the only who are still here.' Liam kijkt even om zich heen, en hij maakt een instemmend geluidje. We lopen snel de zaal uit, en we gaan weer naar buiten. We moeten weer even in de rij staan, maar deze keer duurt het maar drie minuten, of nog korter. Ik slik even als ik op het bordje kijk. De London Eye is 135 meter hoog. Straks zit ik gewoon 135 meter hoog in de lucht, en ik kan nergens naartoe. Ik kijk naar de mensen die voor ons staan te wachten, maar het zijn er niet meer zo veel. Bovendien passen er wel een aantal mensen in één karretje, dus waarschijnlijk zijn we na dit karretje al aan de beurt. De mensen voor ons stappen in het karretje, en nu moeten ook wij instappen.
Ik loop met trillende benen in het karretje, en ik ga meteen zitten. Als ik blijf staan, zak ik zo nog door mijn benen. De deuren sluiten zich, en ik voel hoe we langzaam om hoog gaan. Angstig kijk ik om me heen, en ik zie dat Liam naast me is komen zitten. Alle andere mensen zijn helemaal aan het lachen en foto's aan het maken, en ik zit maar gewoon saai op een bankje, te wachten tot het voorbij is. Liam kijkt me even onderzoekend aan. 'Are you okay Niall?', vraagt hij bezorgd. Waarschijnlijk zie ik nu helemaal wit. Geweldig. 'Y-Y-Yes.', zeg ik met trillende stem. Je hoort duidelijk de angst in mijn stem. 'No, you aren't', concludeert Liam. Ik maak een instemmend geluidje, en ik sta op. Hoewel ik nog steeds trillende benen heb, lukt het staan nog wel. We zijn al ongeveer op de helft van de hoogte, dus rond de 70 meter. Ik loop naar de glazen wand, en ik kijk in de verte. Hoeveel moeite ik ook doe om niet naar beneden te kijken, het gebeurd vanzelf. Mijn ogen zien de diepte, en meteen begin ik sneller te ademen. Ik hoor voetstappen achter me, en een paar seconden later staat Liam naast me. 'It's beautiful, isn't it?', zegt hij, en hij kijkt ook naar het uitzicht. Met moeite weet ik te knikken, maar ik meen er niks van. Misschien is het wel heel mooi, maar ik zie alleen maar het enge. We zitten zo hoog in de lucht, wat nou als het fout gaat? Dan vallen we met z'n alle en het karretje in het water. 'Niall, look at me.', zegt Liam. Ik draai mijn hoofd naar hem toe. 'Are you afraid of heights?', vraagt Liam dan. ' Y-Y-es.', hakkel ik. 'Don't look down, you'll get only more afraid.', zegt Liam. Door zijn woorden kijk ik juist naar beneden, en ik begin al bijna te hyperventileren. We zijn bijna bovenaan, en dan zijn we op 135 meter hoogte van de grond. Opeens staat het karretje stil, en ik kijk paniekerig om me heen. Alle andere mensen vinden het dood normaal, en ze blijven lachen. 'Why is the wagon not moving?', vraag ik bang aan Liam.
