Ik zal nu even tot en met hoofdstuk Twenty posten, aangezien ik de laatste tijd weinig heb geactiveerd!
Niall James Horan
Met een vermoeide zucht strompel ik naar mijn bed. Het was misschien toch niet zo’n goed idee om die film nog af te kijken, dat merk ik nu wel. Ik dacht dat hij nog maar tien minuutjes duurde. Nou, dat klopte totaal niet. Tien minuten tot de pauze, ja, maar de film zelf duurde nog een uur langer. Ik durf nu niet eens meer op de klok te kijken, bang dat het echt al heel laat is, en daar wil ik maar liever niet aan denken. Dan ben ik de volgende dag alleen maar moeier, omdat ik weet hoe laat ik ben gaan slapen.
Eindelijk kom ik bij mijn bed aan, hoewel het niet zo’n lange tocht was, van de bank naar mijn bed. Het is maar een paar meter, maar het lijkt wel een kilometer lang als je zo moe bent, als ik nu ben. Gelukkig hoef ik geen kamer te delen met Liam, dát zou pas een ramp zijn. Dan zou je naast degene waarmee je een soort van ruzie hebt moeten slapen, en elkaar tóch negeren. Liam heeft geen teken van leven meer vertoond, trouwens, maar ik heb er niet meer zo veel aandacht aan gegeven. Als hij mij wilt negeren, moet hij dat vooral doen. Ik kan hem niet dwingen om uit zijn kamer te komen, om wat te eten.
Ik kruip meteen mijn bed in, en ik snuif de geur op van wasmiddel. Het enige nadeel is dat de deken nog heel koud is, en dat ik daardoor helemaal ril. Ik rol me op tot een bolletje, en ik houdt de deken in mijn handen vast. Omkleden en tandenpoetsen kan morgenochtend ook wel, daar ben ik nu te moe voor. Bovendien is het wel lekker warm zo, met al die kleren aan. Langzaam aan wordt het wat warmer onder de deken, en begin ik het warm te krijgen. Ik draai me een laatste keer om, waardoor ik de cijfertjes van de wekker zie. 2:03. Morgenochtend ben ik vast doodmoe, maar ach, het was de film wel waard.
Een irritant gepiep dringt mijn gehoorgangen binnen, en haalt me uit mijn droomloze slaap. Ik doe één oog een klein stukje open, maar het is nog helemaal donker. Ik zwaai wat met mijn arm, totdat ik een harde bonk hoor. Het gepiep stopt, en tevreden ga ik weer wat beter liggen. Dat was vast de wekker die op de grond viel, maar het maakt me niks uit. Dat stomme gepiep is in ieder geval gestopt. Ik doe mijn oog weer dicht, en net als ik bijna weer slaap, begint het gepiep weer.
Nu doe ik allebei mijn ogen open, en kijk ik naar de wekker. De rode cijfertjes geven aan dat het pas negen uur is. Veel te vroeg dus, of het ligt gewoon aan mij. Waarschijnlijk dat laatste, want ik sliep gister – vandaag pas om half drie, en om negen uur wakker worden is dan niet echt fijn.
Wie heeft die wekker trouwens gezet? Ik heb nergens aangezeten, en voor zover ik weet hoef ik vandaag nergens naartoe. Wekkers zijn dan wel raar, maar dat ze uit zichzelf om negen uur afgaan, zonder dat er iemand aan zit?
Ik besluit om maar uit m’n bed te gaan, aangezien de wekker me het niet gunt om langer te blijven liggen, laat staan te slapen. Ik sla de dekens van me af, en meteen voel ik de kou mijn kleren binnendringen. Oh ja, dat is waar ook. Ik heb mijn kleding van gister nog aan. Ik kan het vast nog wel een dag aan, ik heb geen zin om me om te kleden. Ik wrijf even door mijn ogen, maar het helpt niet echt veel tegen de moeheid. Dit wordt vast weer een dagje bankhangen.
