Niall James Horan
'Liam! You've promised I could pay for myself!' Ik kijk hem nog steeds ongelovig aan. Ik had toch duidelijk gezegd dat ik zelf wilde betalen? Het is wel lief van hem, maar ik wil niet afhankelijk zijn van iemand. Ik wil gewoon zelf kunnen betalen en dingen kunnen doen, zonder dat iemand anders dat voor me hoeft te doen. Liam kijkt me onschuldig aan, en haalt zijn schouders op. 'I don't believe you do mind that I've payed for you. I mean, a free ticket to Ireland isn't that bad, is it?' Daar heeft hij dan wel weer gelijk in. Een gratis vliegticket naar Ierland is niet verkeerd, nee. Maar toch. Ik betaal liever zelf. 'No. But it's just...' Liam kijkt me afwachtend aan. 'What's the matter, Niall?' Ik haal onwetend mijn schouders op. 'I don't want you to think you had to pay for me, just because I wanted you to do that. You mustn't think I use you for your money.' Ik richt mijn blik naar de grond toe, omdat ik niet weet waar ik naar moet kijken. Opeens begint Liam te lachen, waardoor ik me nog ongemakkelijker voel. Nu durf ik hem al helemaal niet meer aan te kijken, bang voor zijn reactie. Hij lacht nu dan wel, maar ik weet niet wat voor een lach het is. Misschien is het wel een gemene lach, of juist een lach als in grappig. In mijn gedachten geef ik mezelf even een facepalm. Waarom denk ik ook zoveel? Dan stopt Liam met lachen, maar hij zegt nog steeds niks. Langzaam kijk ik omhoog, naar zijn gezicht. Ik haal opgelucht adem, zijn gezicht staat geamuseerd, en totaal niet boos. 'Do you really think I'd ever think about you like that? I don't think you're using me for my money. I'd never think that.' Ik glimlache even waterig. 'I thought that, yes.' Ik voel mijn wangen langzaam rood kleuren, en ik richt snel mijn blik weer naar de grond. 'Don't be shy, Nialler.' Ondanks zijn woorden blijf ik nog steeds strak naar de grond kijken. Met mijn ogen bestudeer ik ieder detail van het tapijt, wat niet veel nut heeft. Ieder gedeelte ziet er exact hetzelfde uit, maar ik moet toch ergens naar kijken. Ik hoor hoe Liam de laptop dichtklapt, en hem op het tafeltje legt. Hij zucht een keer diep, wat me weer doet opkijken. 'I was shy too, when I was younger. I know how you're feeling.' Het zijn misschien niet veel woorden of speciale woorden die uit zijn mond komen, maar toch stelt het me een beetje gerust. 'Really?' Ik kijk hem ongelovig aan, terwijl ik me probeer voor te stellen hoe Liam ooit verlegen zou kunnen zijn. Dat is niks voor hem, in ieder geval niet voor de Liam die ik ken. 'Yeah.' Aan zijn korte antwoord begrijp ik dat hij er niet over wilt praten, dus ik houd mijn mond. 'Shall we get our suitcases? We have to stand up early tomorrow, so we can better pack our suitcases now.' Liam gaat ineens over op een ander onderwerp, maar ik zeg er niks van. Waarschijnlijk is het een gevoelig onderwerp, en wilt hij het gewoon vermijden. Ik maak even een instemmend geluidje, en ik volg Liam's voorbeeld, en ik sta ook op. Ik loop richting mijn kamer, en ik open de deur. De kamer ziet er nog aardig netjes uit voor mijn doen, dat komt niet vaak voor. Met mijn ogen speur ik de bijna lege grond af, en kom ik tot de conclusie dat de meeste kleren nog in mijn koffer zitten. Ik pak een paar shirts die op de grond liggen, en ik prop ze in mijn koffer. Ik kijk nog even rond of er nog wat is wat ik ben vergeten, maar alles zit in m'n koffer. Misschien kan ik maar beter Liam gaan helpen, want hier kan ik niet meer veel doen.
Vergeet niet een stem en een reactie achter te laten!
