Niall James Horan
Samen met Boris lopen Liam en ik door Regent Park. Boris moest nodig eens naar buiten, dat is nu wel te merken. Hij trekt de hele tijd aan de riem, maar we laten hem niet los. Het is opvallend druk voor een koude dag zoals deze, maar mij hoor je niet klagen. Een beetje drukte is wel goed, als het maar niet té druk is. Ik snap überhaupt niet waarom mensen nu buiten willen zijn, aangezien het zowat -5 graden Celsius is. En dan heb je ook nog een gevoelstemperatuur van -15. Het is dat we echt eens naar buiten moesten, anders had ik hier nu niet gelopen, maar zat ik nog steeds lui op de bank, om de hele dag saaie tv programma’s te kijken.
‘Why is there still no snow.’ zucht ik, als ik voor de honderdste keer om me heen kijk. Op sommige slootjes ligt wat ijs, maar dat is het dan ook. Geen sneeuw of echt schaatsijs. ‘Don’t ask me, I have really no idea.’ zegt Liam. ‘Do you like snow?’ Hij kijkt me vragend aan, en ik knik meteen glimlachend. ‘I really do! Snow is so wonderful and beautiful.’ Ik droom al bijna weg bij het idee dat er over een paar dagen sneeuw gaat vallen. Het zal niet veel zijn, maar een beetje sneeuw maakt de hele wereld toch al mooi wit. ‘You know it’s going to snow about some days?’ – ‘Yeah, I know! I’m really excited! I can’t wait to see a white world full of snow.’ Zwijgend lopen we verder, en Boris wordt langzaam aan wat rustiger.
‘Do you want to go to home?’ vraagt Liam, als hij me ziet rillen van de kou. Ondanks de dikke trui die onder mijn winterjas zit, heb ik het erg koud. ‘Yes, but if you don’t want to go to home-’ begin ik. Liam schudt meteen zijn hoofd. ‘Oh no, don’t even think about me! You’re way too good for this world, Niall.’ Ik glimlach even zwakjes, door mijn half bevroren mond. ‘I take only care about people.’ is mijn simpele antwoord. ‘You shouldn’t do that. Not that much, at least.’ zegt Liam. Ik haal mijn schouders op, wat je bijna niet ziet door mijn jas. ‘Alright, I won’t take that much care about people. At least, I’m gonna try it.’ Liam glimlacht even. ‘That’s my man.’
Zodra ik het appartement binnenkom, voel ik meteen de aangename warmte op mijn huid. Dit is vele malen beter als de kou buiten. Als een soort automatisme loop ik naar de keuken, om warme chocolademelk te maken. Het is een van mijn gewoontes in de winter om warme chocolademelk te drinken als ik net uit de kou kom. ‘Liam?’ roep ik. ‘What’s up?’ hoor ik Liam’s stem, waarschijnlijk vanuit de woonkamer. ‘I want to make hot chocolat, but I don’t know how!’ roep ik terug. Harry maakte het meestal voor me, dus ik weet totaal niet hoe je chocolademelk moet maken, met cacao en warme melk.
Ik hoor voetstappen deze kant op komen, en even later komt Liam de keuken binnengelopen. ‘Hot chocolat is a very good idea with this cold weather.’ glimlacht Liam. Hij kijkt even zoekend om zich heen, en opent dan een kastje, waar waarschijnlijk één van de benodigdheden in staat. Hij pakt er een bus cacao uit, en zet die neer op het aanrecht. Hij doet het kastje weer dicht, en hij loopt naar de koelkast, om daar een pak melk uit te halen. ‘It’s not that difficult to make hot chocolat. I’ll make you hot chocolat, and I’ll explain to you how to make the next time hot chocolat by yourself.’ Ik knik even ter bevestiging, en Liam begint met het maken van de chocolademelk. Ik kijk even mee, maar ik weet van mezelf dat ik het zo al weer vergeten ben.
Na twee minuten is de chocolademelk klaar, en Liam geeft me één van de bekers. ‘Thanks.’ glimlach ik.
Langzaam loop ik de keuken uit, om vervolgens neer te ploffen op de bank, en mijn chocolademelk op te drinken. ‘Wait! I forgot the whipped cream!’ zegt Liam opeens. Hij staat snel op, en komt een paar seconden later terug met een slagroombus. ‘Give me your cup.’ Ik geef mijn beker aan Liam, en een paar seconden later geeft hij hem weer terug, deze keer met veel slagroom erbij. Ik sta op om een lepeltje te pakken, en ik loop weer naar de keuken. Als ik de bestekbak opentrek frons ik even. Hebben ze hier geen lepels of zoiets? ‘Liam? Where are the spoons?’ – ‘Eh.... I actually don’t have spoons.’ Ik kijk nog verbaasder dan ik al deed, en ik haal mijn schouders op. Dan maar geen lepeltje voor de slagroom. Ik loop weer terug, en ik schiet in de lach omdat Liam een slagroomsnor heeft. ‘Why don’t you have spoons, anyway?’ vraag ik.
