10 Şubat 2005 Saat 23.52
Telefon ısrarla çalıyordu. Erkenden uyuyan savcı zar zor gözlerini araladı, elini telefona atıp açtığında karşısındaki ses;
-Korkut, Korkut... Diye kısık sesle konuşuyordu. Sesi hemen tanıdı ve
-Kemal? Bir şey mi oldu? Diye sordu.
-Sana bir zarf bıraktım, odanda, çekmecenin içinde...
-Anladım. Ne yapacaksın Kemal?
-Ben gidiyorum Korkut, adamlar dün kapıma dayandı, beni öldüreceklerini söylediler. Sana yapman gerekenleri ve iki dosya bıraktım. Hesabına yeteri kadar para yatıracağım. Kızıma anlattığım hikâyeyi anlat, o inanır. Kapatmam lazım, kendine iyi bak, kızım sana emanet...
-Emanetine gözüm gibi bakacağım sen merak etme, Allah'a emanet ol Kemalciğim, çok dikkatli davran gözünü seveyim...
Telefon kapanmıştı bile. Gecenin sessizliğinde savcının gözleri tavana dikilmiş, bundan sonra olacakları düşünüyordu. Artık ok yaydan çıkmış, saplanacağı yeri arıyordu. Ya kendileri olacaktı, yâda onlar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karabatak
RomanceFırlatılan ok, saplanacağı yeri bulmuştu. Geri dönüşü olmayan bir yola girildi. Talimatlar alındı, kılıçlar kuşanıldı, bu davanın korkunçluğu kendisini kusmaya hazırlanıyordu gittikçe. Sıra katillerdeydi… Sabahın ilk saatlerinde, uzaklardan gelen te...
