Son Durağın- ZeyÇağ

7.Bölüm

"Zeynep!" Annem koridorun sonundan koşarak bana sarıldı.

"Noldu kızım? Niye hastanedesiniz siz? Telefonda bir şeyler dedin anlamadım."dedi endişeli yüz ifadesiyle.

"Çağrı..abi bıçaklandı. Ama endişelenmeyin. Bacağını sıyırdı sadece." Nesrin teyze korkuyla odaya dalmıştı.

Abim beni kanatları altına alıp yürüyerek içeri girmemizi sağlamıştı. Çağrı'ya hala dikiş atılıyordu. Nesrin teyzenin endişesinden bıkmış gözleri bana çevrildi.

Belli belirsiz gülümseme takındım yüzüme. O da aynı şekilde. Abim beni orada bırakıp yanına gitti.

"Nasıl oldu oğlum bu?"diye sorunca başımı eğdim. Benim yüzümdendi.

"Sonra anlatırım."dedi Çağrı ona.

"Ne demek sonra anlatırım? Kim yaptı sana bunu? Söyle bulalım."dedi Önder amca.

"Bilmiyorum tek bildiğim Zeynep'e saldırmaya çalıştıkları. Öyle görünce tabiki gittim kavga ettim onlarla. Sonra da işte."dedi Çağrı kısa kesip.

"Nerede oldu bakkalın oradayız demişti Zeynep aradığında demek ki oralarda. Ben gidip bakkalla konuşayım kamera kayıtlarına bakayım."dedi önder amca.

"Hayır olmaz!"dedik çağrıyla aynı anda. Gözlerimi kocaman açıp ona baktım. Boğazını temizleyip konuştu.

"Yani şey. Ben baksam daha iyi olur. Zeynep sizin olanları görmenizi istemiyor da."dedi Çağrı.

"O nasıl şey Zeynep? Bunda utanılacak ne var? Asıl utanması gereken onlar kızım." Diyerek babam bana sarıldı.

"Evet ama yine de sizin beni o şekilde görmenizi istemiyorum baba."diyebildim boğuk sesimle.

"Tamam o zaman oğlum siz bakın görüntülere. Berk sende Zeynepi eve götür yorulmuş belli." Diyerek abime baktı önder amca.

Hemen karşı çıktım.

"Olmaz. Çağrı abi iyi olmadan gitmem."dedim.

Çağrı içimi rahatlatmak için gülümsedi bana.

"Ben iyiyim Zeyno. Hadi git sen."diyince kafamı hayır anlamında salladım.

Kafasını yana yatırıp gözleriyle lütfen diyince daha fazla ısrar etmedim. Yanına gidip boynuna sarıldım. Ayrıldığımızda tekrar bana gülümseyince el sallayıp odadan abimle çıktım.

...

Üç günün sonunda yatağımdan çıkıp telefonumu elime almıştım. Onlarca arama ve mesaj vardı. Yarısından fazlası da Çağrıdandı.

Çağrı:Zeynep
Çağrı:Neredesin?
Çağrı:Cevap ver artık üç gündür arıyorum açmıyorsun yazıyorum cevap vermiyorsun.
Çağrı:Zeynep!
Çağrı:Bugün de bana ulaşmazsan camının altına geçer bağırırım. Abin annen baban umrumda olmaz.
Çağrı:Çok merak ediyorum seni.

Mesajlara gülümseyip Çağrıyı aradım. İlk çalışta açmıştı.

"Neredesin sen?"

"Buradayım."

"Çok merak ettim seni. Niye çıkmadın odandan? Pişman oldun sandım. O gün olanlar için.."

Kırgın sesi giderek azalmıştı son cümlesinde.

"Hayır. Pişman olmadım pişman falan değilim. Hiçbir zaman da olmayacağıma eminim. Sadece biraz fazla etkilendim sanırım."

"Biliyorum hiç kolay değil güzelim ama."