Son Durağın- ZeyÇağ

4.Bölüm

"Nasıl yani? Anlamadım."

Oturduğu yerden kalktı. Gözlerimin içine bakarak konuştu.

"Ben sana aşığım Zeynep." Dedi.

Dilim tutulmuş gibiydi aklımdan geçenleri söyleyemiyordum ki aklımdan bir şey geçmiyordu. Benim tepkisizliğime karşı tekrar konuştu.

"Bir şey demeni beklemiyordum zaten."dedi dolu gözleriyle.

Daha sonra da beni arkasında bırakıp yürümeye başladı. Ayağa kalkıp arkadından gittim.

"Çağrı abi dur."durdu. Saniyesinde durdu.

Hemen karşısına geçtim. Kollarına koydum ellerimi.
Benim de gözlerim dolmuştu.

"Şaka dimi? Şaka. Ben seni sinirlendirdim diye yapıyorsun dimi?"kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Şaka falan değil Zeynep. Gerçek bu."

Ellerimi çektim kollarından. Ateşe tutmuş gibi canımı acıtmıştı bu gerçek. O da daha fazla dayanamayıp yanımdan geçip gitti. Bense sadece arasından bakabilmiştim.

Gözlerimin dolduğunu hissediyordum. Buraya gelirken hiç böyle olacağını düşünmemiştim. Bir şekilde barışırız ve bu küslük biter diyordum içimden kendime.

Ama şu an aramızda daha büyük bir sorun vardı. Bu durum ne zamandır vardı? Peki ben ne yapacağım?

Tekrar çardağa oturup ağlamaya başladım. Karmakarışık bir durumun içindeydim ve nasıl çıkacağımı bilmiyordum.

Ona bunca yıl abi derken, abimden ayrı tutmazken şu an bu hale gelmiş olmak çok zor gelmişti.

Zar zor çardaktan çıkıp eve gittim. Kimseye gözükmeden kendimi odama kapattım.

...

"Zeynep aç artık şu kapıyı çıldırtma beni!" Abim yine kapının önünde bağırıyordu. İki gündür odamdan çıkmamıştım.

Sürekli o gün olanları düşünüyordum ve bir türlü çıkış yolu bulamıyordum. Abim kapıda bağırmayı kesmişti. Ve bir süre sonra onun sesini duydum.

"Zeynep. Hadi aç şu kapıyı konuşalım."dedi bana.

"Hadi bak abin gitti burada değil tek ben varım."diye ekledi.

Ağır hareketlerle kapıya gittim kilidi açtığım gibi içeri girdi. Sarılmak için hareketlendi ama sonra durdu.

"İyi misin? Çok merak ettim,ettik seni."kafa salladım.

"İyiyim merak etme-yin."

"Niye çıkmadın odandan? Benim yüzümden mi?"

Hiçbir şey diyemedim. Çünkü cevabını bende bilmiyordum.

"Zeynep?"

"Bilmiyorum. Canım istemedi işte çıkmayı. Senin karşına çıkmak istemedim belki de bilmiyorum."

"Zeynep, burada karşısına çıkmayacak biri varsa o da benim. Ben senin karşına çıkmam gerekirse. Ama sen kendini kapama buraya."

"Hayır hayır. Ben sen karşıma çıkma diye demedim. Ben bilmiyorum işte ya."

"Sen kendini suçlu hissettin. Ama merak etme suçlu olan benim. Kalbime söz geçiremediğim için."diyerek kalbini gösterdi.

"Senin hiçbir suçun yok. İstesen de söz geçiremezdin zaten ama merak ettiğim. Ne zamandan beri?"

"Bunu zamanı gelince öğrenirsin. Ama benden kaçma olur mu? Sonra bizimkilere laf anlatamam." Gülüp odadan çıktı ama içinde yangınlar koptuğu belliydi.