KANLI SOKAK

Veda.

                           Bölüm.2

"Vaz geçersin bazen,
sevmediğinden değil, yorulduğundan.."

"Bazen yaşadığımız şeyler o kadar ağır olur ki  bir an önce uyumak istiyor insan. Uyuyupta
yarına uyanamamak.Yok olmak istiyor insan. Öyle bir durumdayım ki bütün ışıkları kapatıp, sonsuza kadar karanlığın içine haps olmak istiyorum.  Orada kalmak, geriye dönmek istemiyorum. Tüm yaşadıklarımı, gördüklerimi unutmak istiyorum. İşte bu benim hikayem.. Benim hikayem başlıyordu, fakat ben henüz bunun farkında bile değildim."

Babamın söyledikleri kafamın içinde yankılanıp, duruyordu.

"İflas ettik."

"İflas ettik."

"Battım. Her şey bitti!"

"Kızım cevap ver bana."

Sanki her şeyi unutmuştum herşeyi... Yalnızca bu kelimeler yankılanıyordu kafamın içinde. Bütün hisslerimi kayıp etmiştim oysa.. Sonra duyduğum sesle irkildim bir anda.

"Bu ses de nereden geldi?" diye mırıldandı babam. "Ben ise hâlâ hiçbir şey söylemeden öylece kala kalmıştım. Babam hemen koridora doğru koştu. Bende arkasından gittim.
Nelly de hemen babmın yanına geldi. Nefes nefese kalmıştı. Korkmuş gibiydi.

"Ne oldu Nelly neden böyle nefes nefesesin?

"E..efendim sesi duydunuzmu?"

"Evet,ses nereden geliyor biliyormusun?"

"Bayan Amy'nin odasından geliyor."

"Ne?" dedim şaşırmış bir halde. "Hemen annemin odasına gidelim." Hepimiz koşa koşa annemin odasının önüne gittik. Babam kapıyı çalmaya başladı.

"Amy içeridemisin?" Beni duyuyormusun? Uyan Amy!"

"Anne kapıyı aç!" Hepimiz endişeli sesle bağırmaya başladık. Bir yandan da haciz memurları evimizdeki bütün eşyaları boşaltıyordu. Her şey çok karışmıştı.

"Bu böyle olmayacak. Kapıyı kırmam gerekiyor. Kenara çekilin hemen!" Babam bir kaç defa kapıya tekme attıktan sonra kapı kırıldı. İçeri girdiğimde gördüğüm manzara karşısında kendimi kaybetmek üzereydim. Böyle bir şey olamazdı. Annem vazoyla aynayı kırmış ve aynanın camlarıyla bileklerini kesmişti. Odanın her yeri kanla dolmuştu. Artık ayaklarım beni taşımıyordu gördüğüm bu olay karşısında. Kendimi hemen kapının önünde yere bıraktım. Sanki her şey durmuştu. Sol gözümden yaş akmaya başladı. Benim gibi Nelly de, babam da şok geçirmişti.
"Anne beni bırakma.." diye mırıldandım küçük bir çocuk gibi. Babam ise annemin kanlarla dolu ölü bedenin yanı başına geçip dizleri üstüne oturdu. Kendini tutamayıp, hüngür hüngür ağlamaya başladı.

"Hayır, hayır beni nasıl bırakıp gidersin Amy?" Babamın bitik sesle söylediği bu sözler beni resmen kahr etmişti. Artık kendimi  kontrol bile edemiyorum.  Bir yandan aptal bir atakla uğraşıyor, diğer yandan da ağlıyorum. Bu yaşadıklarım benim için çok fazlaydı. Bu yaşadıklarım benim için sanki gerçek  değildi. Sonra bir şekilde kendimi toparlayıp ayağa kalktım. Annemin ölü bedeninin yanına geldim. Yere eğilip bedenine sımsıkı sarıldım. Yüzümü yüzüne dayadım.

"Anne.. "diye fısıldadım  gözümden akan yaşla. "Ben geldim. Aç gözünü. Uyan anne kalk! A-anne lütf..lütfen,kk..kal.. kalk anne! B-bak atak geçiriyorum. Beni bir tek sen sakinleştiriyorsun." Nefes almakta zorlanıyordum. Sesim çıkmıyordu bile.

"Nelly Valeria'nı çıkar buradan!"

"Hayır baba!  Ann.. annemi bırakıp hiçbir yere hayır, hayır.." Artık konuşmakta zorlanıyordum. Nelly beni kaldırıp odadan dışarı çıkardı. Bahçeye doğru götürdü. Kalp atışlarım gittikçe hızlanıyordu. Ellerim, ayaklarım, tüm vücudum tir tir, titriyordu. Kalbim sanki yerinden çıkacak gibiydi. Derin bir nefes aldım. Başımı kaldırıp, Nelly'nin ağlamaktan kıpkırmızı olan gözlerine baktım.