Świecący Kwiat - Thranduil

Ojcowska Niedowiara

Rano, po obudzeniu się, dosłownie poczułam, że choć powinno mi być zimno, to jest mi wręcz gorąco. Chciałam się poruszyć, ale nie mogłam, bo coś mnie blokowało. Otworzyłam oczy i starałam się rozejrzeć. Poczułam dłonie, oplatające mnie w talii i ciepły materiał na policzku. Spojrzałam w bok i zobaczyłam, że jestem przytulona do klatki piersiowej elfa. Jego oddech był równy, a serce biło spokojnie. Ręce miał oplecione wokół mojego brzucha, a twarz ukrytą w moich włosach. Zamknęłam oczy i udałam, że wciąż śpię z kilku powodów. Po pierwsze było mi tak ciepło, że nie chciałam wychodzić z łóżka, po drugie chciałam się ponapawać tym, że jestem do niego przytulona, a po trzecie - i najważniejsze, chciałam zobaczyć jego reakcje, jak obudzi się z wypoczynku, bo snem bym tego nie nazwała, choć miał zamknięte oczy. Tak, więc rozkoszowałam się jego obecnością.

Pov: Thranduil

Rankiem, gdy otworzyłem oczy ujrzałem blond włosy, które były wszędzie, ale, co dziwniejsze, nie należały one do mnie tylko do nastolatki, wtulonej w mój tors. Mimowolnie na mojej twarzy zawitał uśmiech. Poczułem, że pustka, która od lat była nie wypełniona, wypełniła się tylko i wyłącznie za sprawą Lothril. Powinniśmy już wstawać, aby zdążyć ale nie mogłem jej teraz obudzić, jeszcze nie. Mocniej przytuliłem do siebie dziewczynę i poczekałem, aż moje ciało się uspokoi. Gdy już byłem gotów, by wstać, delikatnie odsunąłem się od blondynki i wygramoliłem się z łóżka, chcąc udać się za parawan, aby się przebrać. Niestety ale zatrzymał mnie wzrok Lothril.

– Dzień dobry – przywitałem się z nią, mając jednak nadzieję, że spała, a nie tylko udawała, bo o Eru, co by było, gdyby wiedziała, że z własnej woli ją przytulałem. Reputacja ległaby w gruzach!

– Hej księżniczko – odpowiedziała z uśmiechem, przecierając oczy, a ja udałem, że wcale mnie to nie uraziło.

– Wyspałaś się? – zapytałem z grzeczności, nie z ciekawości, nie żeby mnie to interesowało, nic z tych rzeczy. 

– Bywało lepiej – powiedziała, a jej uśmiech się poszerzył – strasznie kopiesz po nogach. Nie wiem, co Ci się tam śni, ale jestem cała w siniakach – stwierdziła z przekąsem. Przecież to niedorzeczność, ja nie kopię!

– Nie prawda! – zaprzeczyłem niczym dziecko, niczym taki siedemdziesięcioletni elfik. 

– Prawda – odrzekła krótko, pokazując mi swoje posiniaczone łydki i kolana.

– Jesteś bezczelna – powiedziałem bez głębszego zastanowienia, mimo, że ona miała rację.

– A ty jesteś egoistyczny – rzuciła krótko, rozbierając tyłem do mnie moją szatę i ubierając strój, który wczoraj jej dałem. Jej słowa... to... zabolało trochę, ale no cóż ciężkie życie króla.

– W takim razie się do mnie nie odzywaj – powiedziałem, mając jednak mimo wszystko nadzieję, że córka Barda zaprzeczy.

– A wiesz co? Właśnie taki mam zamiar! – powiedziała podniesionym tonem i wyszła w tylko sobie obranym kierunku.

Thranduilu czemu zawsze musisz wszystko psuć... teraz to napewno Ci nie wybaczy.

Podszedłem do stolika z winem, tak to jest to, czego mi brakowało, to rozwiąże wszystkie problemy tego świata... stanąłem, po czym sobie nalałem wina i natychmiast go opróżniłem. Tak zrobiłem jeszcze ze dwa razy, po czym udałem się przebrać w zbroję.

Ciągle myślałem o Lothril i nie mogłem nie wiedzieć gdzie teraz jest, musiałem jej poszukać. A jeżeli grozi jej niebezpieczeństwo? I to z mojej winy? Do cholery, czemu tak przejmuję przejmuję tym ludzkim dzieckiem? No dobra, pół-ludzkim.