lost on you, charles leclerc

𝒊𝒊𝒊.

Kapıyı usulca ses çıkarmamaya özen göstererek açtı küçük kız. Annesi yine gece geç saatte gelmişti eve, dolayısıyla saat öğleni geçmesine rağmen hala uyuyordu. Babasıysa evde değildi henüz. Mesaisi erken bitse bile akşam sekizden önce eve gelmeyeceğini biliyordu.

Bileğindeki bileklikle oynarken önüne bakma zahmetine bile girmeden bildiği yoldan ilerlemeye başladı.

"Nora!"

Bu onun sesiydi. Gelir diye her gün burada, bu sokak kaldırımında oturup onu bekliyordu ondan iki yaş büyük çocuk.

Nora heyecanla başını kaldırıp Charles'a baktı. Elini havaya kaldırıp ona salladı usulca. Charles gülümseyerek ona birkaç adım attığında Nora koşarak onun yanına ulaştı.

Nora kollarını açıp ona sıkı sıkı sarıldığında küçük çocuk başta ne yapacağını bilememiş sonrasındaysa kollarını zayıf bedenine dolamıştı.

"Yine mi kavga ettiler?" diye sordu Charles çekingen bir sesle. Genellikle ailesi kavga ettiğinde hiçbir şey söylemeden ona sarılırdı Nora. Ağlamazdı. Alışmıştı çünkü. Charles ise bir şey yapamıyordu. Ne yapabilirdi ki? Daha 12 yaşındaydı. Sadece ona sarılıyor ve kollarında teselli bulmasını umuyordu. Elinden gelen tek şey buydu çünkü.

Nora geri çekilip utangaç bir edayla başını yere eğdi ve iki yana olumsuzca salladı.

"İçimden geldi sadece."

Charles tatlı bir sırıtış takınıp cebinden ona aldığı çikolatayı çıkardı. Nora başını kaldırıp baktığında gözleri kocaman açıldı.

"En sevdiğim!" dedi sevinçle. Charles bilmiş bir edayla aşağı yukarı sallayarak onu onayladı ve elindeki çikolatayı ona uzattı. Nora ambalajı açarken bir yandan da ona bakıyordu.

"Ya sen?"

Charles omuz silkip "Ben yedim, bu senin," dedi.

Nova kaşlarını çatıp çikolatayı ortadan ikiye böldü ve bir parçasını ona uzattı. Charles gülümseyerek teşekkür etti ve çikolatayı alıp yemeye başladı. İkisi kaldırıma oturup hiçbir şey söylemeden yolu izlediler.

"Burası bizim yerimiz, biliyorsun değil mi?"

Nova başını aşağı yukarı sallayarak onu onayladı. Pek konuşmazdı.

"Ne zaman ihtiyacın olursa seni burada bekleyeceğim Nora."

"Benim için mi?"

Charles yüzünden eksik olmayan o gülümsemeyle "Senin için. Bekleyeceğim, söz veriyorum," dedi.

Söz vermek için çok küçük olduğunu bilmiyorlardı henüz. Hayat hakkında bir şey bilmiyor ve her şeyin planladıkları gibi gideceğini umuyorlardı.

"O zaman ben de her hafta perşembe günleri buraya geleceğim, senin için."

Charles gülerek konuyu değiştirdi. Sözünü tutacağını biliyordu, her zaman tutardı.

"Gör bak, seninle kırmızı bir araba içinde şampiyon olacağız Nora!"

Nora gülerek ona baktı.

"Ne biliyorsun?"

Charles umutla gökyüzüne baktı.

"Biliyorum işte. Beraber en iyisi olacağız Nora."

☾

"Charles son virajı içeriden almayı deniyor. Aman Tanrım kaydı. İnanılmaz bir hata! Son virajda Ferrari pilotu Charles Leclerc pist dışında! Toparlamaya çalışıyor. Evinde birincilik istiyorsa eğer elini çabuk tutmalı. Ah, Verstappen onu çoktan geçti. Piste ikinci dönüyor. Yetişebilir mi? Hayır, Verstappen Monaco'da birinci; Leclerc kılpayıyla evinden ikinci ayrılıyor. Yarışı üçüncü bitirense Hamilton oluyor."