𝐀 𝐭𝐡𝐫𝐞𝐚𝐝 | Kerem Aktürkoğlu

Özel Bölüm 2

"Minik, hoş geldin. "

(Bölüme geçmeden önce cinsiyet tahminlerinizi buraya alalım 👉🏻)
***

Tecrübe yaşayarak edinebileceğiniz bir şeydi. Yol ne kadar dikenli olursa tecrübeleriniz de bir o kadar artardı. Geçmiş korkularınız yol boyunca gün yüzüne çıkar, size acaba? dedirtirdi. Çünkü korku bedenimizi diğer duygulardan daha çabuk ele geçirirdi ve ona kapılmak diğer her şeyden daha kolaydı.

"Nasıl oldun?"

Keremin edişeli sesi kulaklarıma ulaşırken bakışlarım ona çevrildi. Üstüne giydiği beyaz tişört ve evden acele bir şekilde çıktığımız için altındaki eşofmanıyla benim aksime güzel gözüküyordu. İçinde bulunduğumuz durum olmasa hep böyle giyinmesi için baskı yapardım.

"Aynı, tek fark sancıların süresi azaldı."

Kerem dediklerimle yatağın kenarına otururken terlemiş saçlarımı arkaya itti. Bir eli birkaç dakika sonra orada olmayacak şişmiş karnıma giderken yavaşça okşadı.

"Biliyorsun, bu kadar acı çekmeyeceğinin garantisi olsa hep böyle kalmanı isterdim."

Söyledikleri ile kahkaha atarken vücudumda gezinen sancı gözüme çok küçük gelmişti.

"Tabii," dedim ve vücuduma giren ani sancıyla derin bir nefes aldım. "O kadar kiloyu sen almadın."

Bu sefer kahkaha atan Kerem olurken bunun kendim için bir problem olmadığını biliyordum. Hamilelik boyunca aldığım kilolar önemli değildi gözümde ama bu işin şakasıydı. Kendi kendime dalga geçebilecek duruma gelmem biraz uzun sürse de en sonunda bunu başarmıştım.

"Sezaryan olacaksın, neden bu kadar acı çekmene izin veriyorlar?"

Keremin sesi ciddileşmişti. Öyleki sanki az önce gülmemiş gibiydik. Duygu değişimi ani olan bir insan değildi ama içinde bulunduğum durumun benim kadar onu da rahatsız ettiğini biliyordum.

"Çünkü normal doğum diye konuşmuştuk hayatım, bizim çocuğumuzun ani kararıyla sezaryana döndü ya."

Hatırlattığım şeyle Keremin ciddi bakışları değişirken beni kafasıyla onayladı. Gecenin bir körü suyumun gelmesi ile hastaneye gelmiş, açılmamın yeterli seviyeye ulaşmaması ve bebeğin doğum kanalına girmemesi ile ani bir şekilde sezeryana dönülmüştü.

Odaya giren hemşire ile konuşmamız kesilirken ikimizin de bakışları oraya dönmüştü. Hemşirenin gelmesiyle Kerem yanımdan kalkmış, bunun yerine ellerimizi birleştirmişti.

"Nasıl hissediyoruz?"

Hemşirenin güler yüzüyle sorduğu soruya tebessümle cevap verdim. İyiyim demek kesinlikle yalan olurdu ve bunu şu an odada bulunan herkeste biliyordu.

"Çok iyi olduğumu söyleyemem."

Hemşire kafasıyla onaylar anlamda başını salladığında yanımda duran NST cihazına yöneldi. Birkaç şeye baktıktan sonra odaya giren doktorla bu sefer bakışlarımız oraya yönelmişti.

"Evet, annemizi artık ameliyat için alalım."

Keremin elimdeki tutuşu sıkılaşırken içimde büyük bir heyecan belirmişti. Bakışlarımız birleşirken gözlerinin dolu dolu olduğunu görmek benim de gözlerimin dolmasını sağlamıştı.