Galatasaraya ömrünü adamış Asel, sevdiği futbolcu Kerem Aktürkoğlunu savunmak için Twitter da bir thread serisi hazırlar. Bir sabah uyandığında tahmin etmediği bir şey olur. Thread yayılmıştır ve dm kutusunda onu bekleyen bir mesaj vardır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
İnsanı hayata bağlayan şeyin umut olduğu söylenirdi. Umut olmazsa hayal olmaz, kişinin bir amacı olmazdı. Elimde notlarım, televizyonda açık bein connet ekranı ile bakışıyorduk. Maçın başlamasına dakikalar kalmıştı ve ben bir yandan notlara bakıyor bir yandan ise maçı izlemeye çalışıyordum.
İki işi birden götüremezdim, bu yüzden maç sonrasında deli gibi ders çalışmam gerekecekti ama buna değerdi. Gol atacağım demişti. Atacağım dediyse atardı. Ona olan güvenimi biliyordu.
Kadrolar ekranda belirmeye başlayınca notlarımı kenara koydum, bağdaş kurduğum bacaklarımın üzerine koyduğum yastığa sarıldım. Maç izlerken çok gergin oluyordum, bir şeyleri sıkma ihtiyacı hissediyordum ve yastık bunun için en ideal şeydi.
Kayserispor oyuncuları maça çıkarken derin bir nefes verdim. Kamera oyuncuları çekerken beklediğim yüz ekranda belirince yastığa biraz daha sarıldım. Kerem her ekranda gözüktüğünde stres oluyordum. Bunu maçın heyecanına verirken ilk 11 spiker tarafından sayılmaya başlandı.
Kısa bir süre sonra verilen düdükle maç başlarken elimdeki yastığı daha sıkı sıktım. Top bizimkilerin baskısıyla başlamıştı, atağa çıkmak için çok heyecanlıydık çünkü çıktığımız her maç artık şampiyonluk maçı olmaya başlamıştı.
Stadda olan taraftarın sesi spikerin sesini bastırıyor, orada olma isteğimi daha da körüklüyordu. İlk dakikaları geride bırakmış, takım dinamiğinden bir şey kaybetmemişti.
17. dakikadayken Sergio'dan Kerem'e gelen top arkada kalan İcardiye ulaşmış, yastığı bırakarak istemsizce ayağa kalkmıştım. Çalımı atmasıyla gelen golle beraber stadda yankılanan gol sesi benden de aynı desibelde çıkmıştı.
"GOOOLLL!"
Arkada çalmaya başlayan aşkın olayıma eşlik ederken olduğum yerde zıplamaya devam ediyordum. Asist Kerem'e yazar mıydı bilmiyordum ama oyun başlangıcında böyleyse bugün kesin bir golü vardı.
Oyun akmaya devam ederken sakinleşmiş, yerden yastığımı da alarak koltuğa geri oturmuştum. Yüzümde büyüyen gülümseme ile oyunu izlemeye devam ediyordum. Top bir onlarda bir bizde kalıyor, atak yönü sürekli değişiyordu. Statta yankılanan marşlara kendi kendime eşlik ediyor, bir yandan da göz ucuyla notlarıma bakıyordum.
22. dakikaya girerken İcardinin kaptığı top Rashicaya ulaşırken az önce yaşadığım heyecanın aynını yaşamış, yeniden ayağa kalkmıştım. Top filelerle buluştuğunda spikerin gol sesi benim sesimi bastıramamıştı.
"RASHİCA GOOOL! YERDEN ÇOK DÜZGÜN, ÇOK SERT TAM KÖŞEYE, RASHİCA!"
Spikerin anonsu ile yerime yeniden otururken sakinlemiş bir şekilde yerime oturdum, durum 2-0 olmuştu. Buradan oyun kaybetmezdik.
